Alfons, bildiğin gibi yap!

Daisy Hirst, mümkün olduğunca basit bir dil kullanarak çocuğun dünyasına milyon istasyondan tren kaldırıyor.

Yazan:Adnan Saracoğlu

Bir başınıza oturmuş, ailenin kıymetlisi olmanın tadını çıkarıyorken bir de bakmışsınız mini minicik bir velet gelmiş, kardeşiniz olduğunu iddia ediyor. Başlarda feci çirkin, aile ekonomisine katkısı eksi bir milyon, buyurganlığı had safhada… Ama n’aparsınız ki kardeşiniz!

Natali de benzer şeylerle sınanıyor. Önceleri, kendi çocuk dünyasına uyum sağladığı için Alfons’tan memnunken, onunla kuşlara isim koyup oyuncakları ranzadan fırlatırken, zamanla kırmızı çizgileri umursama yeteneğinden yoksun Alfons’a diş bilemeye başlıyor. Gelince hepsi üst üste gelir ya; Alfons’un imha yeteneğine en sevilmeyen yemek, sıkıcı mı sıkıcı televizyon, ayan beyan ortada olan resmini anlayamayan annesi de eklenince Natali kendi dünyasına çekilip, çocukça terapi seansına başlıyor.

Kitap bu noktadan sonra çocuk bilincini yansıtması açısından akranlarından birkaç adım öne fırlıyor, Natali’nin kocaman kâğıda çiziktirdiklerinde onun iç dünyasının dökümünü görüyorsunuz; yetişkin bireyin kaba ve yıkıcı kızgınlığından eser yok, kardeşini azıcık canavarca çizmesini saymazsak tabii. Natali bu sulardayken Alfons da boş durmayıp yanlışını gerçeküstü çözüm önerileriyle düzeltmeye çalışıyor.

Sevginin ve sevgiye dayalı endişenin, kızgınlığın önüne geçtiğini, Natali’nin çıkan her sesi anlama şeklinden ve hayal gücüne gömülü felaket tellallığından kestirebiliyoruz. Canavar Alfons gitgide çaresiz ve zavallı Alfons olarak ablasının zihninde yeniden üretiliyor.

Çizer-yazar Daisy Hirst, mümkün olduğunca basit bir dil kullanarak çocuğun dünyasına milyon istasyondan tren kaldırıyor, önemli durakların hepsinde duruyor, sorunlarla başa çıkmanın yolunun her zaman sevgiden geçtiğini hatırlatıyor, yaramazlık ve yıkım olarak görülen çoğu şeyin çocuk duyarlığıyla girişilen anlama-anlamlandırma çabası olduğunu bir zahmet kabul etmemizi bekliyor. Dahası ve belki de en güzeli çocuklar arasında yaşananlara yetişkin denetimini karıştırmıyor, öyle ya; olağan hâli güzel güzel yaşamak varken olağanüstü hâle ne gerek var?