Biraz aydınlık…

“Karanlık hiç de korkulacak bir şey değil. Hatta karanlığa ihtiyacımız var. Çünkü karanlık olmasa ışığı göremezdik. Ve bütün o güzel gölgeleri de…”

Yazan: Ceylin Aksel

Nehir, Ayıcık Kozmos’u bu sözleriyle karanlığın güzel yanlarını fark etmeye ikna edebilecek mi?

Pearson Yayınları tarafından basılan son kitabı Karanlıkta Küçük Bir Işık ile Marie Voigt, ilk kez Türkçede! Resimli kitaplarıyla pek çok dile çevrilen Voigt, aynı zamanda bir illüstratör.

Voigt’un ilk kitabı, henüz Türkçeye çevrilmemiş, Red and the City geleneksel bir masalın orijinal kurguyla yeniden ele alınışını başarıyla gerçekleştirmişti. Bildiğimiz o klasik “Kırmızı Başlıklı Kız” masalı, mekân olarak şehre taşınmış ve “şehir kurtları” arasında yeni bir ironi yaratılmıştı.

Klasik ve tekrarlanabilir olana yeni alt temalar ekleyerek, onlara yeni formlar kazandırmayı kendine “dil” edinen yazar bu kez, ilk bakışta karanlık korkusunu ve arkadaşlık iletişimini ele aldığını düşündüğümüz kitabında, bize farklı alt temalar kurgulatıyor. Çizim gücüyle mekân hareketliliği sağlayan Voigt, bu güç kurguyu başarıyla tamamlamış.

Resimli kitaplarda, karanlık korkusu oldukça yaygın görülen bir tema. Voigt ise kurgusal metayı, korkunun gölgesinde bırakmamış. Onu almış, çocukluktan yetişkinliğe uzanan birey olma yolculuğu içindeki “yeni dünya” algısına emanet etmiş. Bunu yaparken, kitapta “İsimsiz Mağara” olarak adlandırılan mekânla da kendi içimizde geçmemiz gereken o yerin gerekliliğinin altını çizmiş. Artık “birey” dediğimiz, çocukluktan programlanan bir düzenek. Voigt tabii ki bunu savunmak yerine şu sözü sıkıştırıyor satır aralarına: Yeni düzen dünyasında artık kişi olabilmek için daha çok şey denemek gerekli. Bu gereklilikte korkularımız, uykuya dalmadan önce başucumuza emanet edebileceğimiz gömlekler değil.

Korkularımızı hikâyeleştirip kendimize tekrarlamaktan öte, içimizdeki ışığı hikâyeleştirip, onu beslemeli ve korktuklarımızın üstüne salmalıyız. Üstelik korkuların yaşı ya da belirgin nedenleri olmasına gerek yok! Yaşadığımız dünya, bize zaten büyük birer korku çemberi hediye etmekte. Bu yüzden Voigt’un çemberi aydınlatmak için gerekli gördüğü içimizdeki ışık, sandığımızdan da ulaşılabilir ve elzem.