Küçük Dedektif Daniel, İstanbul’a yine gel!

Küçük Dedektif Daniel, İstanbul’a yine gel!

Elif TÜRKÖLMEZ

Nice’de yaşayan küçük Daniel’in en sevdiği iş gizemli olayları araştırmak. “Karşı apartmanda yaşayan kedi canlı mı?” gibi ciddi soruların yanında, “Ay’ın pili neden bitmiyor?” gibi fantastik ve “Robin’in gözleri ne renk?” gibi romantik soruları da var Daniel’in…

En sevdiğim şehirlerden biridir Nice. Bana kalırsa güneş orada yaşar. Erkenden doğar ve çok geç, gerçekten çok geç batar. Nice deyince aklıma güneşli, uzun, güzel günler, güzel şaraplar, güzel yemekler, ver elini Korsika, İtalya gelir. Şimdi bir de Şule Tankut Jobert ve kitapları gelecek sanırım. Bana şu karlı İstanbul gününde, Nice’e ışınlanıp içimi ısıtabileceğimi, biraz güneş yutup geri gelebileceğimi gösterdi. Üç adet Küçük Dedektif Daniel kitabı (Sivrisinekler Dikiş Dikebilir, Nefes Alan Yağmurluk, Ayın Pili Bitmiş), üç bardak çay içip, bir dilim havuçlu, cevizli kek yeme süresine tekabül etti. Daniel’in balkonda, parkta, Nice sahillerinde, eski meydanda geçen maceraları bir ara İstanbul’a da uzanınca kitaplar tadından yenmedi. Şule Tankut Jobert’in gerçekten iyi yazdığını biliyordum ama kitaplarını hiç okumamıştım, şimdi bir kitabını okuyup sevdikten sonra başka kitaplarının da peşine düşeceğim yazarlar sınıfına aldım onu.

Küçük Dedektif Daniel bir çeşit dedektif öyküsü serisi tabii ama, bildiğimiz dedektif öykülerinden değil pek. Daniel’in dedektifliği, bitmek tükenmek bilmeyen sorularına yetişkinlerden yanıt alamadığında, “o zaman ben de kendim bulurum” deyip cevapların peşine tek başına düşmesinden geliyor. Her çocuk gibi onun da yetişkinleri hayrete ve telaşa düşüren soruları var. Balıkların suyun altında nasıl olup da boğulmadığını, her gece ışıl ışıl olduğu halde Ay’ın pilinin neden bitmediğini, sivrisineklerin iğneleri olup da neden dikiş dikemediklerini, yağmurun camları temizlemek için mi yağdığını çok merak ediyor. Babası, “okula başlayınca öğrenirsin,” deyip geçiştiriyor sorularını, annesiyse olaylara oldukça fantastik yaklaşıyor.

SİVRİLER DİKİŞ DİKER Mİ?
Daniel’in istediğiyse gerçek, yalnızca gerçek! Hayalgücü de epey geniş veledin, cevap alamadığı sorularına rengârenk ve masalsı yanıtlar uydurmasını biliyor. Bir dedektif olarak Daniel’in çözmesi gereken başlıca gizemli olaylar; “karşı apartmanda her zaman pencerenin önünde uzanan kedi canlı mı, değil mi?” (çünkü pek az hareket ediyor), “alt kattaki komşunun balkona astığı çamaşırları kim delik deşik ediyor?” (balkonda sigara içen kocası mı yoksa?), “Robin’in gözleri ne renk?”
(mavi mi, yeşil mi, yoksa gri mi?), “kuaförler uzaylılarla işbirliği mi yapıyor?” (kadınların saçlarına taktıkları o alüminyum kağıtların, metal bigudilerin ve başlarını içine soktukları fön aletinin başka açıklaması olamaz ona göre) gibi ‘zor’ konulardan oluşuyor.

Annesinin babası Vefa Bey İstanbullu olduğu için, büyükbabasının memleketini, İstanbul’u ziyarete gelen Daniel, İstanbul’un da oldukça gizemli ve bir dedektif için ‘sır’larla dolu bir şehir olduğuna kanaat ediyor. Sürekli gülen, bağırarak konuşan, neşeyle yemek yiyen ve “beyaz bir şey” içtikten sonra efkârlanan bu Türkler’in sırrı ne, diye merak ediyor ve bütün bu gizemi ve o beyaz içeceği araştırmak üzere İstanbul’a tekrar gelmesinin şart olduğunu düşünüyor.

Yazar kendisi de Fransa’da yaşadığı için, orada yaşayan bir çocuğun hikâyelerini Türkçe yazma cesaretini göstermiş. Ortaya çok da güzel hikâyeler çıkmış. Daniel, sabah kahvaltısında tereyağ, reçel, ekmek yeyip süt içse de, bizim Türk kahvaltısına alışkın çocuklara yabancı gelmeyecek bu hikâyeler.

Şule Tankut Jobert, Galatasaray Üniversitesi İletişim Fakültesi mezunu. 2000-2007 yılları arasında, Galatasaray’da araştırma görevlisi ve ardından yardımcı doçent olarak görev yapmış. Doktorasını 2005 yılında Marmara Üniversitesi’nde tamamlamış. Yani karşımızda okullu bir yazar var. Özenle seçtiği sözcükleri çocuklara gündelik dilin rahatlığı ve doğallığında sunan Jobert, inşallah bize daha böyle pek çok ışıklı öykü anlatmaya devam eder.