Masal battaniyesiyle çoğalan iyilik…

Masal battaniyesiyle çoğalan iyilik…

Nurduran DUMAN

Nesin Yayınları’ndan çıkan Masal Battaniyesi, masalın özünü, işlevini, eylemliliğini imlercesine, paylaşmak üzerine kurulmuş bir öykü anlatıyor okura. Bu battaniye küçüldükçe büyüyor. Nasıl mı? İşin sırrı paylaşmanın ve başkasını düşünmenin erdeminde yatıyor.

Masal –eğer kitaptan okunmuyorsa, ki o zaman da yazarla kurulan bir iletişim söz konusudur– etkileşimli ilişkiyi bir armağan olarak beraberinde getirir. Masalcı ile masalı dinleyen, masalın çevresinde bu armağanı paylaşarak çoğalır. Paylaşmaktır masal. Zamanı, birikimi, derdi devayı, muhabbeti, sevgiyi…

Nesin Yayınları’ndan çıkan Masal Battaniyesi de masalın özünü, işlevini, eylemliliğini imlercesine, paylaşmak üzerine kurulmuş bir öyküyle buluşuyor okurla. Bu öykünün kahramanı, kışın yolların karla kapandığı uzak bir köyde, çocukların üzerinde oturup Masalcı Nine’nin masallarını dinlemek için paylaştıkları masal battaniyesi. Bir gün Masalcı Nine, masal dinlemeye gelen çocuklardan birinin ayakkabısının altının delik olduğunu görür ve ona çorap örmeye karar verir. Köyden kimsenin yün almaya çıkamayacağı kış günleridir. Peki, çorabı neyle örecektir? “Her sorunun bir cevabı vardır,” der Masalcı Nine ve kendine düşünmek için zaman tanır. Sonunda da çözümü bulur: Masal battaniyesinden sökeceği bir parça yetip de artacaktır çoraplara.

İYİLİK OYUNU
Ördüğü çorapları gizlice Nikolay’ın evinin kapısına bırakır. Başlattığı bu gizli oyuna postacının atkısı, okul müdürünün eldiveni, Bayan Ivanov’un önlüğü ile devam eder. Terzinin kedisinin bile üzerine tam oturan bir ceketle payına düşeni aldığı bu “iyilik oyunu”, battaniyeden eser kalmayana kadar sürer. Durumu anlayan köy halkı, Masalcı Nine’nin battaniyesiz kalmasına üzülür, şimdi ne olacaktır? “Masalcı Nine her zaman ne der bilirsiniz,” der muhtar, “Her sorunun bir
cevabı vardır.” Bu kez köy halkı, her evin battaniyesinden sökülen birkaç sırayla oluşan yün yumaklarını Masalcı Nine’nin kapısına bırakır.

İmecenin bu güzel örneği, “iyilik eden iyilik bulur,” sözünün de ispatı âdeta. Böylece sonraki günlerde çocuklar, yepyeni ve rengârenk bir masal battaniyesinin üzerinde “paylaşmayı bilen bir köyün” hikâyesini dinlerler. Daha da güzeli, masal burada bitmez: Çocuklardan birinin, Aleksandra’nın kazağında bir delik vardır çünkü. Kitabın son sayfasında kendinizi gülümserken yakalıyorsunuz. İçinizde nazik bir sevinç, bir coşku…

Bu duygulanımda kitabın görsellerinin, Elena Odriozola’nın resimlerinin de büyük etkisi var elbette. Karla kaplı beyaz bir dünyada, sıcak renkli giysiler giymiş, değirmi yüzlü, al yanaklı insanlar, yuvarlak hatlı hayvanlar… Sanki her biri rengârenk boyanmış bir patates adam. Hepsi sanki noktalama işaretleriyle can bulmuş. Gözler nokta, ağızlar tire, burunlar ise minicik bir parantez. Renkli giysilerinin üzerindeki hoş desenler de renkliliğe renk katıyor. Masalcı Nine’nin ahşap zeminli evi, desenli çaydanlığı, insanı ona çay içerken eşlik etmeye davet ediyor. Evinin duvarındaki kış manzaralı tablo ise köyden bir kesit. Belli ki tabloyu yapan köyden biri. Belki de masalcı ninenin kendisi; çok becerikli ve zevk sahibi biri olduğuna göre, resim sanatına da ilgi duyuyor olabilir pekâlâ. Masal battaniyesinin renk ve desenleriyse başka bir hava, başka bir canlılık. Hele battaniye küçüldükçe bu hava ve canlılık tüm köyü sarıp sarmalıyor ya, çoook neşeli. Küçülen battaniye ile çoğalan iyilik, güzelleşen insanlık ise çok sevindirici…