Köpekler ve gergedanlar hakkında her şey…

Çocukluk bir bakıma insanın şairlik çağı. Bu nedenle aşılıp geçilmesi gereken bir yol olarak görmemeli
çocukluğu, bilakis özenle korunması gereken bir büyü mekânı olarak tanımlamalı. Gergedanlar Krep
Yemez ve Köpekler Bale Yapmaz adlı iki kitap işte bunu hatırlatıyor.

Pelin ÖZER

Çocukluğun kendisi başlı başına bir ütopya. Bunu kabul etmeyenler, her an, her fırsatta çocukluğun dünyasındaki kötülükten, zorluklardan, onların zalimliğinden dem vuranlar, muhtemelen kendi çocukluk çağlarında bu ütopyanın farkına varamamış, tadına bakamamış olanlar. Onlar büyüdüklerinde de daha renksiz bir hayatla yetinmek zorunda kalır. Mucizeler ormanına sırt çevirip karanlık odada hayatın renkli canlılığına küsmüş bir halk… Dünya yanlarından geçerken, yitirdiklerini çoktan unutmuş, tepkilerini kaybetmişlerdir. Hiçbir şey onları şaşırtamaz. Kendi çocuklarının tuhaflıkları bile. Oysa bir çocuğun sözcüklerine, hayretine kulak vermek ne büyük zenginliktir.

İnsanları tanımak için yaratıcılığının doruğundaki çocukların sözlerine kulak verenlerle, onları duymazdan gelenler arasındaki farklara bakılabilir. Bazı insanlar, olgunluğun iktidarı ruhlarına ve bedenlerine yerleştikçe daha da solgunlaşır, renklerinden soyunmuş bir bahçe gibi düşkünleşirler. Ama bazıları farklıdır. İmkânsızın olağan sayıldığı ışıklı çocukluk, kimileri için bir an evvel geride bırakılacak bir zaman dilimi değildir neyse ki. Onlar bir özlem mekânı olarak da hatırlamaz çocukluklarını, çünkü hiç kaybetmemişlerdir. Çocukluğun o yaratıcı, esinli, esrik günlerinde gülümseyerek yaşamayı sürdürdüklerinden, ferah bir cennet olarak belirir dünya önlerinde.

Çocukluk bir bakıma insanın şairlik çağı. Bir duyuş bereketinin kristalleşmesiyle ortaya çıkan bütün ışıklı güzelliklerin çakmağı. Bu nedenle aşılıp geçilmesi gereken bir yol olarak görmemeli çocukluğu, bilakis özenle korunması gereken bir büyü mekânı olarak tanımlayıp içine sonsuza dek yerleşmenin yollarını aramalı.

Anna Kemp’in iki kitabı, çocukluğun büyülü dünyasından rengârenk havadisler taşıyor. Doğruluğu tartışılmayan olguları tekrarlamadan önce mutlaka bir de çocuklara sormak gerektiğini,
onların sözlerini yabana atmamanın hayatımızı değiştirebileceğini hatırlatıyor. Bu kitaplara rastlayanlar, sadece isimlerine bakarak taraflarını seçebilir: Köpekler Bale Yapmaz diyorsanız, çocukları için sıkıcı anne babaların, olgunlaşmışların tekdüze, yanılgılara açık dünyasında ikâmet ediyorsunuz demektir.

Kitabı okuduktan sonra bir köpeğin bale yapabileceğine ikna olacak kadar yeniliklere açıksanız, belki önce kendinizi sırt çevirdiğiniz çocukluk dünyasına yerleştirip bu masalı çocuğunuza defalarca okuyacak ve onun hayal gücüne sınır koymadan, bu zenginliği hiç yitirmeden büyümesine katkıda bulunacaksınız. Kitabın kapağını görür görmez içindeki cevheri fark edecek kadar kıvrak davranıyorsanız size hiç sözümüz yok; zaten başta sözünü ettiğimiz çocukluk diyarında yaşayanlardansınız demektir. Dans etmeyi ve ayışığını seven bir köpeğin pembe tütüsüyle sahnede harikalar yaratabileceğini size kanıtlaması için açlık grevi yapmasına, geceler boyu ağlamasına gerek kalmayacaktır.

Aynı şeyler ikinci Anna Kemp kitabı Gergedanlar Krep Yemez için de geçerli. Çocuğunuza bir kez kulak verseniz, evinize yerleşmiş mor bir gergedanın kahvaltı sofrasında bütün krepleri yiyebileceğine ikna olmanız işten bile değildir. Bunun için hayvanat bahçesindeki, “Krep yemeyi çok seven büyük mor gergedan aranıyor!” ilanını görmeniz gerekmeyecektir. Yazarın çocukların dünyasına hemzemin bir yerden seslenmesi ve halüsinasyon gördüğü düşünülen bir çocuğun düpedüz büyüklerin görmediği bir gerçeğe işaret ettiğini vurgulaması, onun her daim çocukların tarafında olduğunun kanıtı. Yaratıcı gücünü, parlaklığını buradan alıyor belli ki. Sara Ogilvie’nin çizimleriyle şenlenen kitaplarda metin ve desenlerin uyumu benzersiz. Okuyanda yazarın çizerek
düşündüğü izlenimini uyandıracak kadar nadir bir buluşma. Aynı şey minik kahramanlar için de söz konusu. Bu masalları yazan ve resmeden kişi, kendi çocukluğunu aynadan geçen bir gölge gibi canlandırıvermiş sanki. Böylesine sahici, solmaz bir etki…