Korsanları seviniz!
Elif TÜRKÖLMEZ
Kapı Komşumuz Korsanlar, gemilerini tamir etmek için karaya çıkan Kurukafa Ailesi’nin öyküsünü anlatıyor. Korsan ailesinin onları pis ve tuhaf bulan Bıkkınkıyı sakinlerine verdiği ders, “bize benzemeyenleri” dışlayarak neler kaçırdığımız üzerine hepimizi düşündürüyor.
Geçen hafta televizyon izlerken kalakaldım. TRT’de “Yörükler Belgeseli Son Göç” adlı bir program vardı. Göçerler tane tane anlatıyordu: “Bizi gittiğimiz hiçbir yerde istemiyorlar. Biz de zaten gittiğimiz bir yerde çok kalamıyoruz. Devamlı göçmek, başka bir yere gitmek istiyoruz.” Bütün hayhuy içinde nefis bir durup düşünme anı… Kader kısmet herhalde, bu sıralar okumalarımın çoğu da “Anadolu kilimleri” üzerineydi. Göçerlerin Anadolu kültürüne armağanı kilimler… Şimdi size sözünü edeceğim, Kapı Komşumuz Korsanlar adlı kitap da üstüne gelince tamam dedim, bu ara okumalarımız “yersiz yurtsuzluğa övgü” olacak.
Kapı Komşumuz Korsanlar, İngiliz yazar Jonny Duddle’a Waterstones Çocuk Kitabı Ödülü kazandırmakla haklı bir kitap. Çok çetrefilli bir meseleyi, bir yere yabancı olma halini, bir çocuğun gözünden çok güzel, çok basit anlatmış yazar.
Bıkkınkıyı Kasabası’nda yaşayan Matilda’nın istediği tek şey, uzun zamandır boş duran yan evin, çocukları olan bir aile tarafından tutulmasıdır. Çünkü yazın dolup taşan bu kasaba, kışın tamamen sessizliğe gömülür ve Matilda çok yalnız kalır, okula yalnız yürür, oyunlarını yalnız oynar. Çok geçmeden Matilda’nın dileği gerçekleşir, üstelik fazlasıyla. Yan evi bir korsan ailesi olan “Kurukafalar” tutar. Matilda sevinçten zıplarken annesiyle babası telaşa düşer. Korsan ailesinin tırnakları ve dişleri pistir. Tamir etmek için bahçeye çektikleri gemilerinde fareler cirit atmaktadır. Korsanların en küçüğü Jim, Matilda’ya kötü örnek olacak pek çok alışkanlığa sahiptir. Tabii bütün bunlardan endişe duyup belediye meclisine, “Bu korsanları mahallemizde istemiyoruz,” diye mektup yazan sadece Matilda’nın ailesi değildir. Tüm mahalleli korsanların mahalleden gönderilmesini istemektedir. Hatta 87 numaradaki Bayan Bevan hızını alamayıp bir imza kampanyası düzenler. Matilda dışında herkes, tahta bacaklı bir köpekleri ve ayyaş bir büyükbabaları olan bu ailenin mahalleden bir an önce gitmesi için imza verir.
KORSANLARI “KARA TUTAR”
Sorun şu ki korsanlarımız zaten gidecektir. Mahalleli yalvarsa da onlar gerçek evlerine, açık denize geri dönecektir. Zaten büyükbabayı “kara tutar”. Nitekim gemilerini tamir eder etmez yola çıkarlar. Ancak yola çıkmadan önce mahalleliye bir ders vermek, korsan dilinde “teşekkür etmek” isterler. Onlar açık denizde uzaklaşırken yataklarından kalkıp gazetelerini almak için kapıyı açan mahalleliler, hiç ummadıkları bir şeyle karşılaşır. Hepsinin kapısının önü değerli mücevherler, altınlar, elmaslarla doludur. Korsanlar mahalleliye onların anladığı dilde “teşekkür etmiştir”. Tabii riyakâr mahalle sakinleri de hemen fikir değiştirip, “Keşke gitmeselerdi, çok alışmıştık,” diye timsah gözyaşları dökmeye başlar.
Kurukafa ailesinin gidişine gerçekten üzülen tek kişi Matilda’dır. Korsancılık oynadığı arkadaşı Jim’i görmek için her gün sahile balık tutmaya gider. Ancak Jim’in Matilda’ya bir sürprizi vardır. Ne olduğunu söylemeyeyim, ama Jim’in kitabın sonunda okurlara da bir sürprizi var.
Kapı Komşumuz Korsanlar, “bize benzemeyen” insanları nasıl daha ilk görüşte dışladığımızı, selam bile vermeyerek aslında ne çok şey kaçırdığımızı anlatıyor. Allahtan çocuklarda, yetişkinlerde olan o önyargılar yok. Evsiz görünce kaçmak, engellilere bakıp kafasını çevirmek, tuhaf görünen herkesten tiksinmek yetişkinler dünyasına ait. Bu kitabı okuyan herkesin, her çocuğun, hem korsanları hem Yörükleri aynı anda anlayabileceğine inanıyorum ben. Jonny Duddle’ı da hem böyle harika bir öykü yazdığı hem de bu öyküyü nefis bir şekilde resimlediği için tebrik ediyorum.
