Bir canlıya sahip olunabilir mi?

Bir canlıya sahip olunabilir mi?

Ezgi BERK

Lina bir köpeği olsun istiyor. Ne var ki annesi “Büyüyüp bir yetişkin olduğunda, istediğin kadar köpeğe sahip olabilirsin. Ama bizim evimize köpek giremez. Bu konu kapanmıştır!” diyor. Kim bilir kaç çocuğun yaşadığı bu hüsrana küçük Lina bakın nasıl bir çözüm buluyor.

Yeni çıkan resimli çocuk kitaplarına bakarken bir kapak hemen dikkatimi çekti: Beyaz üzerine siyah benekli, uzun tüylü, kırmızı fularlı, sevimli bir köpeğin burnunun dibine girmiş, ona bir şeyler anlatmak istiyormuşçasına bakan bir kız çocuğu vardı kapakta. Resmin üzerinde de Lina İçin Bir Köpek yazıyordu. “Benim için de!” diye geçirdim içimden. Çocukluğumdan beri içimde ukteydi bir köpeğimin olması.

“Lina ve köpeği nasıl bir macera yaşıyorlar acaba? ”diye düşünerek merakla çevirdim sayfaları. Ne var ki capcanlı renklerle süslü, ayrıntılı eviçi ve bahçe resimlerinin arasında kaybolmuşken, Lina’nın annesinin “Büyüyüp bir yetişkin olduğunda, istediğin kadar köpeğe sahip olabilirsin. Ama bizim evimize köpek giremez. Bu konu kapanmıştır!” şeklindeki kati cümlesiyle karşılaşınca hevesim kursağımda kaldı. Ancak Lina azimliydi. Okula giderken yolda karşılaştığı köpekleri inceledi. Okulda da köpeklerle ilgili bir kitap bulup karıştırdı ve karar verdi: Komşularının köpeği Lupo en güzel köpek cinsiydi! O sırada aklına bir fikir geldi. Komşularının köpeği Lupo’yla ilgilenmek, ona sanki kendi köpeğiymiş gibi davranmak! Eve dönme zamanı geldiğinde evi yerine komşusuna giden Lina, Lupo’yla oynadı, onu eğitmeye çalıştı, bahçeye çıkardı, gezdirdi, tuvaletini yaptırdı… O da ne? Lina, Lupo’nun kakasını bir poşete koyup çöpe atmayı unuttu! (Benim gözüme çarpan ama belli ki yazarın gözünden kaçan önemli bir ayrıntı.)

ASLOLAN PAYLAŞMAK

Çizer Betina Gotzen-Beek’in resimleri, küçük bir kız çocuğu ile bu minik köpeğin mutluluğunu o kadar gerçekçi yansıtıyor ki yüzümdeki gülümseme hikâyenin sonuna kadar kaybolmuyor. Lina’nın “büyük” sorununu çözmek için harcadığı çaba ve aklına gelen fikirler, resimlerdeki düşünceli, mutlu, üzgün, heyecanlı yüz ifadelerinden takip edilebiliyor. Bir çocuğun kendi sorunlarını böylesine azimle ve yaratıcı şekilde çözmeye çalışması güzel bir öykünün ortaya çıkmasına vesile olmuş. Lina, Lupo’nun onun köpeği olmadığını söyleyenlerin alaylarına ve başka güçlüklere yılmadan karşı koyuyor, aynı zamanda bir hayvana “sahip olmanın” ne demek olduğu üzerine düşünmemizi de sağlıyor. Öyle ya bir canlıya sahip olunabilinir mi ki? Olsa olsa onunla sorumluluk, oyun veya sevgi olsun, bir şeyler paylaşılabilir.

Çocuğun bir evcil hayvanla birlikte büyümesi, evin içinde kendisi gibi küçük bir canlının olması, onunla oyunlar oynaması, sevmesi, kimi zaman muzip işbirlikleri ve birbirlerine karşı sorumluluk duymaları muhteşem çocukluk anıları olarak hafızasına kazınacaktır. Mutlu bir çocukluk, ömürlük dostluk… Evlerin içinde daha fazla zaman geçirdiğimiz bu çağda çocuğun eline tablet vermektense, kedisi ya da köpeğiyle oynaması, bir canlıyla iletişim kurması yeğ değil mi? Sanal ortamdan uzak, sevgi dolu, sahici bir iletişim…

Hayvan, bitki, doğa sevgisi doğuştan içimizde var ama büyüdükçe önemsizleşiyor, “gündelik dertler” arasında kayboluyor. Ama bir gün bir kitap rafında, çocukların hayatına dokunan hikâyelerde yeniden hatırlıyoruz kendimizi, çocukluğumuzu…