Masal mı? Gerçek mi?

Arzu Haksun GÜVENİLİR

Tanburi Cemil’in müzik aşkı bir oyun gibiymiş adeta… Evin kilerine saklanır, çeşitli parçaları bir araya getirerek enstrümanlar yapar ve uzun süre bu yaptığı enstrümanlarla oynarmış.

Çocuklar, uykuya dalmadan önce çeşitli yöntemleri tercih eder. Birinin ninni söylemesine ya da en klasiği, masal dinlemeye bayılırlar… Ancak her zaman bir masal uydurup anlatmak ebeveynlerin kâbusu olabilmektedir. Çocuk okul çağına geldiğinde ana-babayı bir rahatlama alır. Artık “çocuk”, kitabını kendisi okumalıdır! Oysa çocuklar okul çağına gelip okuma yazma öğrense dahi, kendilerine kitap okunsun isterler… Aslında çalışan ebeveyn için bu, çocuğuyla çok güzel bir iletişim ve paylaşım yöntemidir.

İşte bu noktada, hem çocuklar keyif alsın hem de büyükler ilgilensin diye Pan Yayınları Biyografik Öyküler Dizisi’nden çıkan masal kitaplarını öneriyorum. Yani içinden müzik geçen üç harika masal kitabını; “Cemal Reşit Rey Kuğu Kuşunun Şarkısı”, “Âşık Veysel Uzun İnce Bir Yol”, “Tanburi Cemil Bey Cemil’in Gizli Konserleri”… Saadet Ceylan’ın resimlediği ve büyük punto yazılarla hazırlandığı için okunması rahat olan kitaplar; hem büyüklerin merak edip okumak isteyeceği hem de çocukların -gerçekte var olan bu masal kahramanlarının hikâyelerinden- zevk alacağı cinsten…

Cemal Reşit Rey ve Âşık Veysel hikâyelerinin yazarı Aysel Gürmen, ödüllü bir çocuk öykü yazarı. Âşık Veysel’in hikâyesini yazarken, “Türküz Türkü Çağırırız” ve “Dostlar Beni Hatırlasın” adlı kitaplardan esinlenmiş. Cemal Reşit Rey’in hikâyesinde ise; “Cemal Reşit Rey; Müzikten İbaret Bir Dünyada Gezintiler” ve “100. Doğum yılında Cemal Reşit Rey” adlı kitaplar yazara kaynak olmuş. Kitaplarda kahramanımız küçük Cemal’in hem duygusal hem de sanatsal yönüne şahitlik ederken; âmâ olan Âşık Veysel’in bağlamayla başlayan aşkını okuyoruz.

“Veysel, bir kulağı kapıda, babasını beklemeye devam etti. “Tık” sesi gelse hemen kapıya koşuyordu. ‘Oğlum, her tıkırtıda koşma öyle. Düşüp bir yerini kırmayasın sonra’. Tam bu sırada kapı çaldı. Sen dur ben açarım dedi annesi. Gelen babasıydı. Baba bana bir şey getirdin mi? Getirdim oğlum getirdim. Bundan sonra canın hiç sıkılmayacak. Veysel sevinçten havaya uçabilirdi. Kollarını uzatıp babasına doğru yürümeye çalıştı. Oğlum ben sana değneksiz yürüme demedim mi? Bir yere çarpabilirsin. Gel bakayım otur şuraya. Babası Veysel’i oturttuktan sonra getirdiği bağlamayı kucağına verdi. Veysel şöyle bir dokundu ve ne olduğunu hemen anladı. Babasına sarıldı, öptü, kokladı…”

Serhan Aytan’ın kaleme aldığı Tanburi Cemil Bey’in hikâyesi de hem öğretici hem de tatlı bir gizeme sahip. Tanburi Cemil’in müzik aşkı bir oyun gibiymiş adeta… Evin kilerine saklanır, çeşitli parçaları bir araya getirerek enstrümanlar yapar ve uzun süre bu yaptığı enstrümanlarla oynarmış.

Eski nesil oyuncağını kendi yapar uzun süre de o oyuncakla büyük bir zevkle oyalanırmış. Şimdi, kimi zaman yemek yedirmek için oyalansın diye kimi zaman da müzik ya da masal dinlesin diye açıp önüne koyduğumuz elektronik aletler acaba çocuklarımızın kreatif tarafını mı köreltiyor? Teknoloji ne kadar ilerlerse ilerlesin, sunulan her türlü oyun/oyuncak alternatifinin kitap okumanın yerini ve keyfini alması pek mümkün değil. Hani deriz ya, bizim kızın/oğlanın hayal gücü çok kuvvetli ya da bazen isteriz ya sanatsal etkinliklerde çok kreatif olmasını… O halde kitap okumuyor olmasını bahane etmemeli, elimize kitap almalı bu renkli masallarla hayal dünyalarına onlarla birlikte dalmalıyız. Anlatılan hikâyeleri, gözlerini kapadığında zihinlerinde canlandırmasına izin vermeliyiz. 7 yaş üstü çocuklar hedeflenerek yazılmış bu üç masaldan, hem küçüklerin hem de büyüklerin öğreneceği çok eğlenceli gelenek ve göreneklerimiz, -belki bugün birçoğumuza tuhaf gelecek- yöntemlerimiz var. Çocuklar bu üç masaldaki kahramanların hayatlarının bir kısmına şahit olacak, belki inanacak belki de inanmayacaklar. Ancak bu isimleri araştırdıklarında büyük sürprizle karşılaşacaklar. İşte o zaman bu masalları okuyan her kim ise; hem büyükler hem küçükler soracak: Masal mı? Gerçek mi?