Yazan: Elif Şahin Hamidi
Çadırdan çıkanlar türlü türlü tasvirler yapıyorlar hayvan hakkında. Kimisi gördüğü hayvanın ejderhaya, file ya da zebraya benzediğini söylerken kimisi de Tibet maymununa yahut Hint öküzüne benzediğini iddia ediyor. Öyle ki şeytana benzetenler bile var!
Birileri bana “Dünyanın en acayip hayvanını görmek ister misin?” diye sorsa, kuşkusuz cevabım evet olurdu ve meraktan çatlardım. Bu sorunun küçük bir çocuğa yöneltildiğini düşünelim bir de. Hiç şüphesiz yüreğinin yerinde davullar gümbürder, heyecandan uykuları kaçar, dünyanın bu en acayip hayvanının ne biçim bir şey olduğunu görebilmek için sabırsızlıktan yerinde duramazdı. Peki, bir çocuğa böyle bir şans verilse ancak ücret karşılığı bu acayip hayvanı görebileceği söylense ve ne yazık ki çocuğun hiç parası olmasa ne yapar? İşte İtalyan yazar Guido Sgardoli’nin Dünyanın En Acayip Hayvanı isimli öyküsünün minik kahramanı Miriam böyle bir çocuk. Acayip hayvanı görebilmesi için “bir para” ödemesi gerekiyor ama ne yazık ki “bir parası”, hatta hiç parası yok! Babası evi terk edip gitmiş, hem de ardında bir yığın borç bırakarak. Annesi, Miriam’ın minik kardeşini emzirmekle meşgul. Anlaşılan o ki çalışmıyor, işsiz. Hal böyle olunca, Miriam’ın bir sabah şehir meydanına kurulan sarı beyaz çizgili dev çadırdaki dünyanın en acayip hayvanını görmesi imkânsızlaşıyor. Oysa “bir para” ödeyen şehir halkı, çadırın önünde koca bir kuyruk oluşturmuş, heyecanla sırasının gelmesini bekliyor. Miriam ise merak içerisinde çadırdan çıkanların, hayvan hakkında söylediklerini dinlemekle yetiniyor bir süre. Çadırdan çıkanlar türlü türlü tasvirler yapıyorlar hayvan hakkında. Sanki içeride bir sürü değişik hayvan var, her biri farklı şeyler anlatıyor zira. Kimisi gördüğü hayvanın ejderhaya, file ya da zebraya benzediğini söylerken kimisi de Tibet maymununa yahut Hint öküzüne benzediğini iddia ediyor. Öyle ki şeytana benzetenler bile var! Anlaşılan o ki içerdeki bu hayvan gerçekten pek acayip. Miriam bir yolunu bulup hayvanı görmeyi başarıyor elbette. Ama biz okurlar, hikâyenin sonuna varsak da göremiyoruz bu en acayip hayvanı. Ama Miriam’ın gözleriyle bakmayı becerenler görebileceklerdir mutlaka.
OLUMLANAN SEYİRLİK HAYVAN
Andersen Ödülü sahibi Guido Sgardoli, veterinerlik fakültesi mezunu bir yazar. Mezun olduktan sonra hayvanlara duyduğu sevgiyi, sözcüklere ve onların oluşturdukları biçimlere olan tutkusuyla bütünleştirip yazar olmaya koyulmuş. Sgardoli’nin çocuklar için kaleme aldığı kitapların hemen hepsinde hayvan kahramanlar var zaten. Ama böylesine havyaları seven, tanıyan bir yazarın, çocuklar için kaleme aldığı hikâyede bir hayvana seyirlik, gösteri unsuru olarak rol vermesi de biraz tuhaf kaçmış doğrusu. Beri yandan yazar da bu tuhaflığın farkında belli ki. Bu nedenle göstericiyi iyi bir insan olarak resmetmeye çalışıyor. Yani çocukları buna ikna etme gayreti içerisinde. Çünkü görünen o ki gösterici hayvanına gayet iyi bakıyor. Yemeğini bile onunla paylaşıyor. Hayvanın da hali keyfi yerinde. Hiç kuşkusuz sahibini seviyor, bir şikâyeti yok… Sgardoli’nin bu güzel hikâyesi, hayvanı gösteri unsuru olarak olumladığı noktada biraz tökezliyor. Lakin yine de dünyanın en acayip hayvanını bir kez olsun görmek istiyor insan…
