Burnu hiç ısınmayanlara…

İşte geliyor öpücük!

Yazan: Sima Özkan

Bu kitap “Ayyy!” diye başlıyor. Ayyy! ne içten başlıyor…
Ben bu yazıyı yazarken Bursa’da kar, bir türlü yağamıyordu ve çok üşüyordum, hem de çok. Burnum da ısınmak bilmiyordu. O yüzden ben de kitabı bir daha, bir daha, bir daha okudum. Baktım içim ısınmış. Anladım, anne olmak diye bir şey var. Anne öpücüğü paha biçilmez! Burnumu anneme uzattım. O da öptü.
Bir Dolap Kitap’ın dolap kapağı, Açık Radyo’da aynı ismi taşıyan programın seslerinden biri, Dünyalı derginin yaratıcılarından, Ağaçlar Bizi Nasıl Mutlu Eder? ve Kediler Hep Dört Ayak Üstüne mi Düşer? gibi çocuk kitaplarıyla tanınan M. Banu Aksoy’un yazdığı ve çizimlerini çok sevdiğim Mert Tugen’in yaptığı, Burun Giysisi, şefkatle sarıp sarmalıyor okuyanı.
Üşümenin çaresi sadece giyinmek mi? Giyinmek de lazım tabii. Havalar soğudukça, çocuklar daha bir sever ya soyunmayı. Anneler de onları marul gibi giydirmeyi. Ve çocuklar önce çoraplarını çıkararak soyunurlar tüm yaramazlıklara.
Burun Giysisi’ni giyene kadar, hikâyedeki çocuğun da önce ayakları başlıyor üşümeye. Annesi de diyor ki “Öyleyse çoraplarını giy.” Olmadı mı? “Terlik giy o zaman.” Tüylerin diken diken mi oldu yoksa? “Öyleyse hırkanı giy.” Ardından palto, şapka, kulaklık, atkı, eldivenler… Şemsiyenin altına girmeyi de ihmal etmezsen, balık gibi de ıslanmazsın bak. Peki, ceplerin niye var? İlla ki bir sebebi var.
Kitabın kafiyeli dili sesli okumaya, metni bire bir canlandırmaya öyle uygun ki. Kitabın en eğlenceli yanıysa, metinde ondan hiç söz açılmasa da resimlemenin adeta alt metnine oturan oyuncak aslan. Pelüş aslan mı, yoksa kendini çocuğun küçük kardeşi sanan bir oyuncak mı? Belki de gerçekten de çocuğun küçük kardeşi. Çocuğun aklından geçenleri yapmıyor mu sanki hep? Üşümekten korkmadığında yapacağını, ıslanmaktan korktuğunda yapacağını… Onun elleri kardan üşümüyor, dili kardan donmuyor. Hep çocuğun yanı başında ve ayaklarında çorap yok. Kitabı her okuyanın ilgisini çeker mi bilmem ama kim olduğu, kitapta ne işi olduğu hakkında çocuklarla uzun uzadıya konuşulacak bir karakter olduğunu düşünüyorum. Belki de o, Tayga’nın küçük kardeşi Orman’dan başkası değil. İşte karşınızda Bir Dolap Kitap… Aslan da ormanların kralı değil mi? “Çünkü her ne kadar bir yabancının hikâyesini anlatmak istesek de, eninde sonunda hep kendi hikâyemizi anlatırız.”*, sanki…
O zaman öpücük!
*Alejandro Zambra, Eve Dönmenin Yolları.