Kitaplar için ne yapsak az!

Yazan:Sima Özkan

Çocukluk, bir bahçe. Oynadığımız oyunlar, ellerimizle var ettiğimiz ya da kırdığımız ama paylaşamadığımız oyuncaklar, koşturduğumuz sokaklar ve okuduğumuz kitaplar ise o bahçeye ekilen türlü türlü tohumlar. Büyüyüp ayrılıyoruz o bahçeden ama aslında ömür boyunca o bahçenin toprağına basıyoruz attığımız her adımda.

Böyle düşünüyorum, çünkü çocukken okuyup yere göğe koyamadığım kitaplar, bana şimdi kim olduğumu anlatıyor. Bir sorun siz de kendinize. İşte bu yüzden kitapları okuyup sevmekten çok daha fazlasını yapabilsek keşke. Okumayı seçtiğimiz, tercih ettiğimiz, okumamız gereken tüm kitaplar bizi biz yapan yapıtaşlarımızdan. Kitaplarımızın her şeye dönüşebilen, birlikte geçirdiğimiz her sayfayla huyumuzu suyumuzu aldığımız, en iyi dostumuz olduğunu unutmasak
keşke. Kitaplar için ne yapsak az! En çok da çocuklukta okuduklarımız için.

Jeanne Willis’in yazdığı, Tony Ross’un resimlediği, sekseninci doğum gününü bu yaz kutlayan Sadece Bir Kitap mı?, adı gibi, bir kitaptan çok daha fazlası.

Kitabın her sayfası, bir cümleden çok daha fazlasını anlatan, benzersiz Ross çizimleriyle akar. Şapkamızdır kitap, her biriyle başka bir ben oluruz, başka bir hayatın kahramana dönüşürüz. Çadırımızdır kitap, içine girdiğimizde sığınağımız, evimiz olur. Destektir kitap. Güvendir kitap. Öğretmenimizdir kitap, okullarcasına öğretmen hem de canımız hangisini dinlemek isterse. Kuytumuzdur kitap, yalnızlığımızdır. Ninnimizdir kitap, bizi uykuya götürür, rüyalarımızı donatır. Anılarımızı saklar kitap; içinde çiçekleri kurutur, zamanı durdururuz. Süper kahramanımızdır kitap, dertlerimizi, sıkıntılarımızı kovalar. Bizi içine öyle çeker ki… Güldürür kitap, ağlatır da. Dürüsttür çünkü. Üzerinde yazanlar, bir daha silinmez. Kitaptır işte. Bizi bir tek o terk etmez. Bizdedir çünkü. Bizledir.
Büyüsek de elimizde bitmesini hiç istemediğimiz bir kitapla, istediğimiz âna geri dönebiliriz. En güvenli zaman makinesidir kitap, bizi çocukluğumuzun bahçesine götüren.