Mevsimler değiştikçe…

Eseri etkileyici kılan bir diğer unsur kitaba hikâye boyunca eşlik eden ve arka planda kendi hâlinde devinen doğa olmuş.

Yazan: Çağla Vera Kılıçaslan

Marianne Dubuc’un yazıp resimlediği bu muhteşem eser, bahçesine çalışmaya giden bir aslanın, orada yaralı bir kuşun sesini duymasıyla başlıyor. Aslan, diğer kuşların gökyüzünde uzaklaştıklarını görünce kuşu yanına alıyor ve böylece aralarında dostluk kuruluyor. Aslan ve kuş aynı evi ve günleri paylaşıyorlar. Derken kış geliyor ve soğuk zamanları da beraber atlatıyorlar. Sonra bir gün bembeyaz karın içinde minik bir çiçek açıyor diğer kuşlar tekrar gökyüzünde beliriyor. İşte o zaman ayrılık vaktinin gelip çattığına, kısacık bir cümle ile şahit oluyoruz: “Evet, biliyorum.”

Sayfalar ikisinin dışında hiç bir şey kalmayacak şekilde boşalıyor. Ait oldukları yerleri işaret edecek biçimde, kuş yukarıda aslan aşağıda. Kuş gözden kaybolduğunda ise aslan beyaz sayfada, tek başına, mini minnacık duruyor. Boşluk, aslanın kaybı oluyor. Aslan tek başına eve döndüğünde hüzünlü bir ifadeyle yemeğini yiyor, yalnız başına şöminenin karşısında oturuyor, yatağına yatıyor ve uyuyor. Güneş tekrar doğduğunda ise yine bir tebessümle bahçesini suluyor ve günlerin tadını kendi başına çıkararak, hayatına devam ediyor. Belki bir sonraki sonbahar tekrar kavuşacaklar…

Metin ve çizimler arasındaki uyum, birbirlerini pekiştirmelerini ve daha çarpıcı olmalarını sağlamış. Sanatçı, hisleri güçlü bir şekilde görselleştirmiş. Çocuklara karşılaşmaların, gündelik yaşamı biriyle paylaşmanın güzel ve keyifli olduğunu; ancak hayatın akışının bazen ayrılmayı da zorunlu kıldığını, bu kederli durumu kabul etmek gerektiğini ve bunun her şeyin sonu olmadığını göstermenin daha zarif bir yolu olamazdı diye düşünüyorum.

Eseri etkileyici kılan bir diğer unsur kitaba hikâye boyunca eşlik eden ve arka planda kendi hâlinde devinen doğa olmuş. Ağaçların dallarından dökülen yapraklar, karın içinde beliren bir filiz, büyüyen bitkiler hayatın kendimizden ibaret değil, bir döngünün parçası olduğumuzu göstererek, bize yaşama daha bütüncül bir perspektifle bakmamızı salık vermiş. Öte yandan sonbaharı karşılaşmanın, kışı dostluğun, baharı ayrılığın, yazı ise kendimizle başbaşa kalmanın mevsimi olarak betimleyen kitap, mevsimlere atfedilen klişe rollerini de tersyüz etmiş.