Nefretin ergenlikte dışavurum biçimleri

Nefretin ergenlikte dışavurum biçimleri

Onat BAHADIR

Tom Baker, sembolizmin tüm izlerini taşıyan romanı Domuzları Tekmeleyen Çocuk’ta, öfkesini domuzlara yönelten 13 yaşındaki Robert Caligari’nin ruh halinin arka planını sorguluyor. Hayvanlara yöneltilen insafsızca şiddetin ardında ise, elbette ki toplumsal ikiyüzlülük yatıyor!

Robert Caligari dört bin yedi yüz kırk beş günlük ömrünün son gününde çıkıyor karşımıza! Gün hesabı yapmış olmamız aklınızı karıştırmasın; söz konusu 13 yaşındaki bir çocuk. Yalnız, pek sıradan bir çocuk değil… Tom Baker onu Haziran ayının 13’ünde, güneşli bir günde ölüme gönderiyor! Aslında ölümü de pek sıradan sayılmaz. Hatta korkunç diyebiliriz!

Yazar bize daha ilk sayfada, “Bu gerçekten üzücü ve korkunç bir hikâye. Katıksız bir dehşet masalı. Canavar olarak görülen bir çocuğun hikâyesi,” diyor. Romanın sayfalarını çevirdikçe, Baker’ı karşınıza alıp, “Peki siz onu nasıl görmemizi isterdiniz acaba?..” deme ihtiyacı duyabilirsiniz. Zira küçük Caligari’nin en belirgin özelliği insanlardan nefret ediyor oluşu!

VAMPİR ÇIKMAZI 7A
Caligari’nin sevdiği bir şeyler var mı sorusunun cevabı ise yine bu nefrette saklı; böcekler, fareler, yılanlar gözdeleri arasında… İngiltere’nin yüksek rakımlı bir kasabası; Sandway’de, Vampir Çıkmazı 7A’da yaşıyor ailesiyle. Bölgeye bu ilginç ismin verilme nedeni “Transilvanyalı Yarasalar Ltd.” şirketinin kurucusu Boris’in, tüm parasını kasaba belediyesine bağışlamış olması…

Yazar art arda gotik göstergeler sıralarken, ana karaktere verilen Caligari soyadından işkillenmemek zorlaşıyor… Küçük bir Alman kasabasında işlenen seri cinayetlerin konu alındığı, sessiz sinema döneminin başyapıtı sayılan Dr. Caligari’nin Muayenehanesi adlı filmi hatırlamamızı mı istiyor acaba yazar…

Peki göndermeleri bir kenara bırakır ve öyküye dönersek, 13 yaşındaki Robert Caligari ne yapıyor da kısa hayatı bir dehşet masalına dönüşüyor? Kitaba da adını veren domuzları tekmeleme takıntısıyla başlayalım. Aslında tekmelediği kanlı canlı bir domuz değil, kız kardeşi Nerys’in domuz biçimli, tenekeden kumbarası. Adı Trevor olan bu kumbaradan nefret ediyor Robert.

KÖTÜLÜĞÜ PERDELEMEK
Her fırsatını bulduğunda domuzu basbayağı tekmeliyor. Başta Nerys dışında ev halkını pek de rahatsız etmeyen, hatta eğlendiren bu eylem, domuzun televizyon camını patlatmasıyla kısmi yasağa maruz kalıyor. Trevor bu kez de evin sokağa bakan pencerelerinin birinden dışarı uçuyor. Bu, küçük Caligari’nin domuz tekmeleme uğraşında ileri ve esaslı bir adım. Trevor, camı açık bir polis arabasından içeri girip Memur George Weller’ın şakağında patlıyor.

Weller direksiyonu sert bir biçimde sağa kırıp üzerinde “En İyi Pisi Balığı Seyyar Balıkçısı” yazan bir karavana çarpıyor. Bundan sonrası kaos! Pencerenin köşesinden sokaktaki gelişmeleri izleyen Caligari’nin küçük yüzündeki gülümseme genişledikçe genişliyor. Sokaktaki grotesk manzara Robert’ı memnun ve motive ediyor kuşkusuz, ancak aynı motivasyon onu sona da götürüyor hızla!

Domuz tekmeleme merakı, kasaptan alınmış taze domuz pirzolalarından domuz pastırmalı sandviçe doğru çeşitleniyor. Kısa sürede, kötülüğü gülümseyen bir yüzle, nezaketle perdelemenin faydalarını keşfediyor Robert. Kaldırımın kenarında trafiğin güvenli olduğunu söyleyecek birini bekleyen kör ve yaşlı Mr. Grice’e, ki uzun kariyerinde 139 bin buzağı öldürmüş emekli bir mezbahacı Grice, “Yol açık, Mr Grice,” diyor ve adamın koca bir kamyonun altında kalmasını sağlıyor.

Birine zarar verip vermediği kesin olmayan bir köpekbalığını halkın öldürüşünü detaylandırarak anlatırken, Baker, toplumun özellikle de hayvanlara karşı gösterdiği ve normal saydığı şiddeti, Caligari’nin kötücüllüğüyle yan yana koyuyor. Belki ne farkı var diyor… Öte yandan yazarın romanın sonunda iki yüzden fazla kişinin ölümüne neden olacak Caligari’ye de bir sempati duyduğunu söylemek zor. Onu kolu bacağı kırılmış bir halde dostu bildiği farelerin insafına bırakıyor! Belki ikiyüzlülüğün iki yüzünü birlikte infaz ediyor…

Tom Baker’in Domuzları Tekmeleyen Çocuk romanı, sembolizmin cömertçe kullanıldığı sıkı bir grotesk eser. David Roberts’in, öykü atmosferini tamamlayan desenleri kitabın neredeyse yarı hacmini oluşturuyor. İyi Kitap’ın korku sayısına özel seçilmiş bu romanın, ancak ilkgençlik çağı üst yaş sınırındaki okurlara uygun olduğunun da özenle altını çizelim.