Ah anneanneciğim!..
Elif TÜRKÖLMEZ
Fransız yazar Amélie Couture, Kiraz’ın Şarkıları’nda ölüm, yas, sevgi, bireysellik gibi pek çok temayı başarıyla işliyor. Anneannesini kaybeden Lucie, onun yokluğunda o kadar acı çekiyor ki “hayat grevi” yapmaya başlıyor. Hayat grevi ne mi? Mendilleri hazırlayın!
“Tanrı her şeye yetişemediği için nineleri yarattı.” Bu sözü bir kırlentin üzerinde okumuştum. Ne doğru laf! Fransız yazar Amélie Couture’ün Türkçeye Kiraz’ın Şarkıları ismiyle çevrilen kitabı La grève de la Vie’yi (Hayat Grevi)’ni okurken o kırlent geldi aklıma. Kitabın kahramanı Lucie’nin bir süre önce kaybettiği anneannesini büyük bir kederle anarken, onun kurabiyelerini, ıhlamur çayını, masallarını delice özlerken hissettiklerini, boğazımda bir düğümle, gözlerim dolu dolu okudum.
Küçük Lucie’nin annesi, onu doğururken ölmüş. Babası Isabelle adlı bir kadınla evlenmiş. Lucas diye bir bebekleri olmuş. Lucie, anneannesi ölünceye dek onunla bir çiftlikte yaşadığı için babası, Isabelle ve Lucas’tan oluşan bu aileyle bir ilişkisi olmamış. Ancak anneannesinin ölümünden sonra Paris’e dönmesi gerekmiş. Olanlar da ondan sonra olmuş.
HAYAT GREVİ
Lucie, anneannesini çok özlediği ama onu bir daha görmesinin mümkün olmadığını bildiği için derin bir hüzne kapılmış. Babası da onu, biraz olsun iyileşmesi için yaz kampına göndermeye karar vermiş. Ancak Lucie buna çok üzülmüş, onlara kampa gitmeyeceğini söylemiş ve kendince bir grev başlatmış. “Hayat grevi” adını verdiği bu grev kapsamında odasından çıkmıyor, kimseyle konuşmuyor, pek fazla yemek yemiyor ve çok sevdiği plaja bile gitmiyormuş. Tek yaptığı, anneannesinin ona armağan ettiği ve Kiraz adını verdiği kuşla oynamak, onun cıvıltılarını dinlemek ve resim yapmakmış. Hava çok sıcak olduğu için genelde havuz resimleri yapıyor, bu sayede biraz serinliyormuş. Lucie’nin “hayat grevi”nde pencereyi açıp biraz hava almak, televizyon izlemek gibi küçük zevklere bile izin yokmuş. Anneannesinin yokluğunda yalnızca acı çekmek, kederle kendinden geçmek ve eski güzel günleri anarak ağlamak istiyormuş.
Babası onun için çok endişelense, üvey annesi yemek yemesi için ısrar etse de onları hiç dinlememiş. Küçük kardeşi Lucas’ın sevimli hareketlerine tepki vermemiş. Sorulan her şeye sadece “Hayır,” demiş. Bir gün, babası ve üvey annesi, Lucas’a bakması için bir bakıcı tutarak şehir dışındaki bir kır düğününe gitmiş. Lucie’ye de kardeşine göz kulak olması tembihlenmiş. Ancak Lucie, bakıcının uyuduğu sırada, henüz yedi aylık bir bebek olan kardeşini de alarak, eskiden anneannesiyle birlikte yaşadığı çiftliğe gitmek üzere tren garının yolunu tutmuş. Garda, küçük kızla bebeği gören polislerse bir şekilde babasına ulaşarak durumu bildirmiş. Büyük bir panikle şehir dışından dönen ailesi çocuklarının emniyette olmasına sevinmiş ama babası Lucie’ye çok kızmış. Kızmış derken, aslında tek kelime bile etmemiş. Tabii Lucie buna daha da üzülmüş.
SEVGİ ZAMAN İSTER
Bu olaydan sonra Lucie’ye bir “ceza” verilmesi gerektiğine karar verilmiş. Isabelle, Lucie’nin pek sevmediği kocaman mavi gözleriyle küçük kıza bakarak, onun için istediği cezanın artık şu grevi bırakması olduğunu söyleyince, Lucie karmaşık duygular içinde hıçkırarak ağlamaya başlamış. Lucie, aslında üvey annesinin, babasının ve kardeşinin de onu en az anneannesi kadar sevdiğini anlamış. Greve son vermiş. Kiraz’ı, kardeşi Lucas’a hediye etmiş. Çünkü Lucas Kiraz’ı çok seviyormuş. Ve tabii Kiraz da Lucas’ı. Çünkü kuş tıpkı Lucie’nin anneannesine yaptığı gibi, Lucas’ın da parmağına konuyor, ona şarkılar söylüyormuş.
Lucie’nin hikâyesi kısacık, çarpıcı, hüzünlü ve sevimli. Okurken kendi anneannenizi özlüyor, bu tür acılara dayanmanın hele çocukken ne kadar zor olduğunu hatırlıyorsunuz. Fransa grevleriyle meşhur bir ülke, malum. Bir çocuğun bile talepleri doğrultusunda “grev” yapması bana çok matrak geldi. İnsan yaşadığı toplumdan ne çok şey öğreniyor!
Kiraz’ın Şarkıları yürek burkuyor ama aynı zamanda mendil de uzatıyor. Ne güzel, ne içten, ne özgün bir hikâye!..
