Ahşabın sesini dinleyenler

Annesi, babası ve kız kardeşi yeni hayatlarına kolayca ayak uydururken Arda günlerini somurtarak geçirmektedir. Ta ki bisikletli çocukları görene kadar.

Yazan: Sanem Erdem

Taşınmak zor iş. Özellikle de başka bir şehre veya kasabaya taşınılıyorsa. Eşyalar bir şekilde toplanır ve taşınır, asıl mesele bu yeni yere alışıp uyum sağlamak. Hele çocuksanız bu alışma süreci zorlu geçer; okulunuzu, arkadaşlarınızı geride bırakıp her şeye sıfırdan başlamanız gerekir. Bir çocuğun yeni arkadaşlıklar kurması yetişkinlere göre daha kolaydır ama söz konusu çocuk pek dışadönük değilse başlarda mutlaka zorlanacaktır; deneyimle sabittir.
Bu durum kitabımızın kahramanı Arda için de geçerlidir. Annesine teyzesinden, küçük bir yazlık kasabada ahşap bir ev miras kalır ve anne baba bu eve taşınmaya karar verir. Arda okulundan ve arkadaşlarından ayrılmak istemese de bu kararı kabullenmek zorunda kalır. Annesi, babası ve kız kardeşi yeni hayatlarına kolayca ayak uydururken Arda günlerini somurtarak geçirmektedir. Ta ki gün bisikletli çocukları görene kadar. Bisikletini kaptığı gibi bu çocukların peşlerine takılır ve o gün yeni arkadaşlıkların ve gizemli bir maceranın ilk tohumları atılır.
Yukarıda kitabı kısaca tanıtmaya çalışırken Ardalara kalan evin ahşap olduğunu vurgulamaya çalıştım, zira ahşap, romanda önemli bir yer tutuyor. Hatta neredeyse ahşaba yazılmış bir güzelleme bile diyebilirim bu kitap için. Koray Avcı Çakman’ın ağaçlar konusunda iyi araştırma yapmış olduğunu söylemem gerek burada, “ahşaba fısıldayan adam” diye isimlendirebileceğim gizemli marangoz karakterinin ağzından çeşit çeşit ağacın özelliğini öğrenme imkânı buluyoruz. Bu marangoz ayrıca ürettiği ahşap eşyalar ve oyuncaklarla el emeğinin değerini gösteriyor biz okurlara.
Karakterlerden bahsetmişken, benim dikkatimi en çok çeken huysuz Büyük Teyze ve onun büyütmüş olduğu yeğeni, yani Arda’nın annesi oldu. Anne, teyzesinin aksine her şeyin iyi yanını görmekle kalmayıp pozitif enerjisiyle etrafındakileri de güzellikle ikna eden bir kadın. Nakliyeciler eşyaları kırıp dökmüştür diye endişelenen babayı, canları sağ olsun diye sakinleştirebiliyor mesela. Böyle bir anne büyüyüp kendi ailesini kurmuş bir Pollyanna adeta.
Esin Bayhan, kitaba eşlik eden çizimlerinde güz renkleri şeklinde ifade edilebilecek, biraz karanlık, biraz nostaljik diyebileceğim bir renk paleti kullanmış. Bu renk seçimi çocukların ilgisini çeker mi bilmem ama açıkçası benim çok hoşuma gitti. Üstelik bunun, klasik bir çocuk macerası olduğunu düşündüğüm romanın havasına uyduğunu düşünüyorum. Emek, doğa, dostluk gibi artık “modası geçmiş” değerlere sahip çıkan karakterlere de böyle nostaljik bir yaklaşım yakışır zaten.