Eyvah kalbim kırıldı!

Kalben’i gördüğünüz günden itibaren emin olun ki “kalp kırıklığı” zihninize bir resim olarak düşecek. Minicik kalbi “pıt” diye kırılmış bir kız Kalben. Minik kalpler nasıl kırılırsa onunki de öyle kırılmış.

Yazan: Tülin Kozikoğlu

Bologna Kitap Fuarı’nda her yıl, İllüstratörler Sergisi’nde sergilenmeye hak kazanmış çizerlerin arasından bir tanesi büyük ödüle layık görülüyor. Fuarın üçüncü günü, ödülü kazanan sanatçıyı açıklamadan önce o yılın jüri üyelerinin, kişisel seçim kriterlerini sırayla anlattıkları bir söyleşi gerçekleştiriliyor. Konuşmacılar birbirinden farklı birçok madde sıralasalar da tüm jüri üyelerinin buluştuğu bir nokta var: resmin hikâye anlatıcılık gücü… Yani baktığımız resmin kalbimizde yarattığı duyguyla birlikte zihnimizde yarattığı öykü. Resmin bizi alıp başka başka diyarlara, başka başka zamanlara götürebilme kapasitesi. Resmi yaparken çizerin sadece ellerinin ve gözlerinin değil, aynı zamanda aklının ve kalbinin de işlediğinin göstergesi.

Eyvah Kalbim Kırıldı!, kapak görselinden itibaren, metnini okumaya geçmeden hikâyesini anlatmaya başlayan kitaplardan. Yazar-çizer Elif Yemenici hikâye anlatıcılığını, öncelikle görsellerle konuşturup ardından metniyle bezemiş bu kitapta. Orhan Pamuk’un Kırmızı Saçlı Kadın romanının kahramanı Cem “… düşüncelerin kafamıza bazan kelimelerle, bazan de resimlerle geldiğini anlamıştım” diyor. Eyvah Kalbim Kırıldı!’nın kapak resminden size bakan Kalben’i gördüğünüz günden itibaren emin olun ki “kalp kırıklığı” zihninize bir resim olarak düşecek. Minicik kalbi “pıt” diye kırılmış bir kız Kalben. Minik kalpler nasıl kırılırsa onunki de öyle kırılmış. Dondurması düşmüş yere. Üstelik biraz önce arkadaşlarının, onu oyun oynarken aralarına almaması yetmezmiş gibi!

Evet, kitabın kapak resminde Kalben’in bakışları ve vücut diliyle bir kırgınlık öyküsünün bizleri beklediğini anlıyoruz. Fakat aynı resim bir yandan da Kalben’in oturduğu, gökyüzüne doğru yükselen merdivenle ve tüm sahneyi sarıp sarmalayan ışık oyunlarıyla bir umut öyküsünün de habercisi olduğunu söylüyor. Öykü ilerledikçe, kapakta vadedilen umudu adım adım yaşıyoruz; hem metinde hem de görsellerde. Kalben kalbi kırılınca küsüp oturan, pes edip kaçan ya da kızıp azan çocuklardan değil. Sorununa tatlı tatlı çare arayan bir kız o. Fakat ne balıklar, kediler, salyangozlar… Ne uzayan gölgeler, rüzgârla savrulan çiçekler, yemyeşil çimenler… Ne toz taneleri, yağmur damlaları, gökkuşağının renkleri… Ne de sıcacık bir bardak süt tamir edebiliyor Kalben’in kırık kalbini. Amma ve lakin böylesine tatlı, böylesine azimli bir kahramanın öyküsünü kalbi kırık sonlandırmaya hangi yazarın içi elverir? Elbet bir yolu var Kalben’in sorununu çözmenin. Göklerden gelen bir misafir, bir deniz kabuğu ve kabuğun fısıldadığı bir sır… Yeter de artar bile yüzünü güldürmeye; hem kahramanın hem de okurun. Elbette öykünün sonunda Kalben’in kalbi eskisinden de sağlam, eskisinden de güçlü, eskisinden de kocaman.