Rengine iyi bak

Minimoni, günün birinde hiç öpücük resmi yapmadığını fark ettiğinde başlıyor hikâye. Sahi, öpücük ne renktir?

Yazan: Alev Karakartal

İstanbul’un mücevheri Kapalıçarşı’yı ilk keşfettiğim gün, dün gibi aklımda. Renkler, sesler ve kokular dünyasında kaybolup gitmiş, kelimenin tam anlamıyla büyülenmiştim. Ağzı bir karış açık, elini sıkı sıkı tutan babaannesinden kaçıp dar, masalsı sokaklarda kaybolmak isteyen, çevresindeki bin bir tuhaf şeye bakarken durmadan yere kapaklanan küçük kız çocuğunu, şimdi bile görebiliyorum.

İspanyol yazar Rocio Bonilla da aşağı yukarı aynı zamanlarda, kendi Kapalıçarşı’sında benzer bir yolculuğa çıkmış olmalı. Yoksa bir insan, “Renkler, en az yaşamın kendisi kadar özneldir” cümlesini nasıl kurabilir ki?*

Yazarın son çalışması, Öpücük Ne Renktir?’in Türkçesi, Günışığı Yayınlarından çıkmış. Kapalıçarşı kadar komik, tuhaf, renkli, bir tür hikâyeli resim defteri de dense yersiz olmaz. Sadece özgün ve sevimli desenleri yüzünden değil, bir resim defteri formatında kitaplaştırıldığı için de.

Ama güzelim desenlere kapılıp kitabın kahramanı Monica ya da herkesin çağırdığı şekliyle Minimoni’ye haksızlık etmemek gerek. Bonilla’nın yeğeninden esinlenerek yarattığı karakter, sahici bir çocuk. Sebze yemekten hiç hoşlanmıyor mesela -bakınız çocukluğunuz, çocuklarınız-. Karanlığı ve canavarları çağrıştırdığı için siyahtan hoşlanmıyor ama filler ve gergedanların rengi griyi, onlar kadar komik bulabiliyor. Lezzetli keklerin rengi pembeyi seviyor, buna karşın bu renkle simgelenen periler ve prenseslerle başı hoş değil. Kırlangıçlar, bisikletini rüzgâr gibi sürmek daha çok ilgisini çekiyor. Belli ki kimse ona şimdiden geleneksel rol modelleri dayatmamış. Ne şanslı!

Ve tabii kitabın da konusunu oluşturan tutkusu; resim yapmak… Minimoni, günün birinde hiç öpücük resmi yapmadığını fark ettiğinde başlıyor hikâye. Öpücük ne renktir? Renkler mi duygularımıza denk gelir, biz mi onlara çağrıştırdıkları üzerinden anlam yükleriz? Minimoni hiç aynı fikirde değil, ama mavi, hüznün rengi midir misal? Kırmızı, neden öfkeyi çağırır? Ya sarı? Tatlı mı, keskin mi?

Minimoni’nin tüm bunlara ilişkin kendi fikri ve duyguları var. Öğrendikleri ve itiraz ettikleri; deneyimledikleri ve içgörüyle anladıkları… Hizaya sokulmadan önce bütün çocukların sahip olduğu zenginliği, tüm coşkusu ve enerjisiyle ortaya koyarken o, biz, kitabı çocuğuna okuyan yetişkinlere de hızlı büyüsünler diye çiçeklere güzel sözler söylemeyi, havai fişekleri, penguenleri, büyülü sonbahar ormanlarını, ayçiçeklerini hatırlatıyor.

Öpücük Ne Renktir? renkler, resimler, çağrıştırdıkları, duygular, kavramlar ve anlamlar üzerine, eğlenceli, ritmi yüksek, okuması ve “bakması” keyifli bir kitap, bir “resim defteri”. Başarılı çizimlere ders vermeyen, parmak sallamayan bir dil, iyi çeviri, doğru seçilmiş yazı fontları eşlik ediyor. Ödülü de var. Daha ne olsun?

(*) Röportaj, Halil Türkden, Arka Kapak