O postacıyı beklemek, arkadaştan gelen her ne olursa olsun kabul etmek, ona cevap yazmak ve bir an önce yenisinin gelmesini umut etmek. İşte tüm bunları çocuklara aktarabilecek, belki de kendilerine mektup arkadaşı seçmelerine fırsat verecek bir kitap.
Yazan: Burcu Arman
Büyüdükçe ardımızda bıraktığımız o uçsuz bucaksız hayal gücü aslında bir yere gitmiyor. Biraz hatırlamak, kalıpların dışına çıkmak hepsini aslında tek bünyede taşıyabileceğimize inanmak gerek… Bu, biz sözde yetişkinler için. Çocuklarıysa daha fazla beslememiz gerek. Düş dünyalarının kapılarını bir an olsun kapatmadan onları bizim girdiğimiz kalıplara doğru itmeden.
Sevgili Bill ile Alexandra Pichard, işte bu ikisini bir arada yapıyor. Karınca Bill ile Ahtapot Oskar çılgınca mektuplaşıyorlar. Sms değil, mail değil, ileti değil gerçek mektuplar. Bir fare ve bir penguenin usta postacı ellerine, hem kendi hayatlarını anlatan hem de karşısındakinin onu tanımasını sağlayan bilgiler veriyorlar. Ne Bill Oskar’ın mavi olmasına içerliyor ne de Oskar Bill’in küçük gri ve altı ayaklı olmasına. Oskar’ın hediye olarak gönderdiği deniz kabuğuna, “şapka için teşekkür ederim”, diyor Bill, keyifle kafasına geçirmiş olarak mektubunu yazarken.
Ve elbette karşındakini tanımak için soru sormalısın. Hiç taş-kağıt-makas oynadın mı? Seni hiç hıçkırık tuttu mu? Sorularla birlikte birbirlerine gönderdikleri hediyelerle ikisinin de yazı masasının etrafı -evrenleri- genişliyor. Birbirlerine kavuşmaları içinse tek bir şey gerekli. Oskar’ın sınıf ortalamasının yüksek olması ve karşılığında öğretmenlerinin onları Bill’in okuluna ziyarete götürmesi.
Artık “büyümüş” olanlar için sıradan olan şeylerin, çocukların dünyasında nasıl neşe kaynağı olduğunu hatırlatıyor Pichard. İşte çocuk kitaplarını bu yüzden seviyorum. Çocuk olmaya dair her şeyi bir anda halının altından odanın ortasına fırlatıvermelerinden dolayı! Bill ve Oskar’ın sevdikleri renkleri sıralarken yaşadıkları heyecanını. İkisinin de dev bir köpeğin fotoğrafından (yanında karınca Oskar olduğu halde) köpeğin büyük mü küçük mü olduğunu anlamamaları ve fakat bunu umursamamalarını.
Şimdi kendi çocukluğunuzu ve hatta gençliğinizi düşünün. Hiç mektup arkadaşınız olmuş muydu? Nasıl bir keyifti bu? O postacıyı beklemek, arkadaştan gelen her ne olursa olsun kabul etmek, ona cevap yazmak ve bir an önce yenisinin gelmesini umut etmek. İşte tüm bunları çocuklara aktarabilecek, belki de kendilerine mektup arkadaşı seçmelerine bir fırsat verecek bir kitap Sevgili Bill.
Yazan ve Resimleyen:
Alexandra Pichard
Türkçeleştiren: Hevdan Sönmez
Domingo Yayınları, 40 sayfa