“İnsanların ne çizdiğimi hemen bir bakışta anlayamaması hoşuma gidiyor. Ayrıca herkesin resimlerimde başka başka şeyler görmesi de çok güzel.”
Yazan: Melek Özlem Sezer
Yıllar önce Dolmabahçe Sarayı’nda açılan bir sergide, nevi şahsına münhasır bir sanat yorumcusu dinlemiştim. Estetik özgünlük ya da yeni bir fikir sunmadığı için ziyaretçilerin hızlıca geçip gittiği bir sergiydi. Ne ki, eşini Anadolu’dan İstanbul’u ayaklarının altına sermek üzere getirmiş olan adam, yorumlarıyla kadının gözünde yükselmekte ısrarcıydı: “Ressam, dünya karanlık bir yer diyor. Bak, siyah koymuş ya, işte incinmiş hayattan.” Kadın düz mantıkla karşılık verdi: “Sallamış, bir siyah kare atmış oraya ama dünya yuvarlaktır. Ne saçma şey.” Cakasını bozmak istemeyen eleştirmen “Ya güzelim sen anlamadın. Neyse dert etme, ben varım,” diyerek her bir rengin olası mesajlarıyla devam ediyordu. Kadınsa eve çerçeve baktığı için, görevlilerin uyarılarına aldırmadan çerçevelere dokunup duruyordu. Derken belki bin yıllık, dev bir Çin vazosunu ellemeye vardırdı işi. Kalp krizi geçirmek üzere olan görevli, vazo kırılırsa başa gelecekleri anlatmaya çalışıyordu ki, adam son derece havalı bir şekilde tersledi onu: “Ya bırak kardeşim, parası neyse öderiz! Sen aldırma ona, sanatın tadını çıkar tatlım.”
Kertu Sillaste, böyle bir deneyim yaşadı mı bilinmez ama modern sanatın çarptığı duvarları iyi tanıdığı kesin. Çocuklara anlatılması zor bir konuyu işleme cesareti göstermiş. Anne babası sanatçı olan sekiz çocuk üzerinden temel olarak sığ tepkileri umursamamayı şiar edinen bakışı, özgürlük duygusunu, herkesin kendi meşrebine göre stilini seçme hakkını resmetmiş. Gelen tepkileri değil kişinin tavrını önemsediği için kime değil, neye cevap verildiğini aktarmış: “İnsanların ne çizdiğimi hemen bir bakışta anlayamaması hoşuma gidiyor. Ayrıca herkesin resimlerimde başka başka şeyler görmesi de çok güzel.” Kitap başkalığın güzelliğine tatlı bir üslupla yaklaşırken, performans sanatını, enstalasyonu tanıtmak gibi işlevler de ediniyor.
