Haydi uçsana!

Kanat aynı kanat, uçmak bildiğin uçmak demeyin sakın! Her kuşun farklı bir uçuşu, bambaşka bir öğrenme süreci, benzersiz bir öğretmeni var.

Yazan: Adnan Saracoğlu

Ormanlar, dağlar, dereler, ovalar, kuşlar, kurtlar, ayılar, börtü böcek, toprağın altı, göğün üstü derken yüz yılı aşkın sürede binlerce çocuk edebiyatı örneği gelivermiş dünyaya. Dekor belli, karakterler tanış iken, yük hep yazarın hünerli ellerine kalmış. O yazar ki -ne çok öğretici ne çok basmakalıp- çocuğun merakını kaşıyıp neşesini gıdıklasa; üstüne de sahiciliği yavanlıktan kurtarıverse, yüce çocuk konseyinin sevip saydığı yazarlar arasına zıplayıverecek. Aksi durumsa çok fena! Bekleyen büyük ceza: On binlerce benzerinin arasında okunmamak. Sayfaların kale kapıları gibi zor açılması; dirim dolu günün ilk saatlerinde seksen sekiz kez esnemeler… Demiştim işte size, çok fena! 

Süleyman Bulut, çok uzun zamandır envai çeşit konuda yazan, yaşlanmayan, paslanmayan, okura güven veren ustalardan. Yine de Leylekler Uçarken kitabını okurken şunları düşünmeden edemedim: Çok başarılı benzerlerine rağmen okur neden özellikle bu kitabı okumalı? Kısa bölümlerle ilerleyen kitabın her bölümü yeterli doyumu sağlıyor mu? İllüstratörün çizimleri, oldukça klasik ve pastoral tonlardaki metinle uyumlu mu?

Çocuk edebiyatına kafa yorduğum yaklaşık on senede, her zaman iyi yazarların kendilerini zorlamaları gerektiğini düşündüm. Birkaç gecelik yoğunlaşmayla kurabileceği ve yeni yazarların önünü tıkayabileceği harcıalem metinler yerine, canla başla, oyunbazlık ve gönüldaşlıkla varolacağı çelimli anlatıları yakıştırdım hep onlara. 

Sorulardan, yorumlardan geçip tekrar dönelim kitaba: “Yuva Ağacı”nın yanına yöresine ilişmiş kuşların renklerini görmeseniz de seslerini duyuyorsunuz. Ömrü boyunca güneşin doğumuna beş kala, yükseldikçe yükselen kuş sesleriyle bahtiyar olan herkes onları duyabilir. Yavru leylek Lele’nin yuvadan kazara ayrılması sonrasında, başından geçenler eşliğinde işlenen uçma süreci, metnin omurgası. Her kuşun farklı bir uçuşu, bambaşka bir öğrenme süreci, benzersiz bir öğretmeni var. Kanat aynı kanat, uçmak bildiğin uçmak demeyin sakın! Lele kirpiyle, bal arısıyla, ördekle, telli turnayla ve insanla tanışmasından heybesine ne koydu bilinmez ama annesiyle yeniden buluşup yuvaya doğru uçmasıyla sonlanıyor kitap. 

Nokta koymayan, başka hikâyelere göz kırpan, yolda olmayı saygıyla selamlayan hoş bir son.