“Ve sonra her şey yolunda gitti.”

Küçük Tilki resmin ve metnin birbirine alan açarak ilerlediği, birinin söylemediğini öbürünün söylediği, metin-resim uyumunun en iyi örneklerinden biri kesinlikle.

Yazan: Burcu Yılmaz

Küçük Tilki’yi daha elime alır almaz, cildine, sırtına dokunur dokunmaz onu en sevdiğim yerde ve günün en sevdiğim saatinde okumam gerektiğini -baskı kalitesinin bir kitabı ne kadar güzelleştirdiğini bir kez daha fark ederek- anladım. O yer yatağımdı, o saat uykudan öncesiydi. Bütün bir gün bekledim. Ve heyecanla, uzun uzun baktım çizimlerine, renklere… Yavaş yavaş okudum o apaçık, hiç bağırmayan metni. 

Küçük Tilki resmin ve metnin birbirine alan aça-rak ilerlediği, birinin söylemediğini öbürünün söy-
lediği, metin-resim uyumunun en iyi örneklerinden biri kesinlikle.  Bu uyum ve alan tanıma hâli, tekdüze akmayan, bir yandan doğrusal bir yandan baygın tilkinin zihninde ilerleyen zamana sahip olan hikâyeyi  daha katmanlı hâle getirmiş. Risografiyle çoğaltılan fotoğraflar üzerine çizilmiş illüstrasyonlar, yani hayali olanın gerçek mekâna ait fotoğrafların içine yerleştirilmesi, konunun maddi bir izini  de taşıyor bize. Bu tekniğin kullanılması, hikâyenin zamanlarını ve döngüsünü göz önünde bulundurunca, güzelliği ve çarpıcı renkleri bir yana, daha fazla anlam kazanıyor; hele bir de çocukla tilkinin tanışma sahnesindeki “klik”i düşününce… Öte yandan doğrusal ilerleyen zamanda gerçek mekâna ait fotoğrafların zemini oluşturması, düşsel zamandaysa kâğıdın kullanılması güzel bir ayrıntı. Biraz başa, alan tanıma konusuna döneceğim:  Daha kitabın en başında okurun, tilki ve çevresi hakkında fikir sahibi olmasına imkân tanıyan ve metnin yer almadığı çizimler, bizi hikâyenin atmosferine daha kolay çekiyor.  Hikâye ilerleyip katman kazandıkça ve dolayısıyla zamanları çoğaldıkça, sadece çizimlerin yer aldığı sayfalar sayesinde, âdeta iki kanaldan ilerliyor ve daha fazla dikkat gerektiriyor. Çocuk karakterle tilki arasındaki ilişkiyi ve benzerliği de bu sayfalarda daha iyi okuyoruz.

Konuya ilişkin pek bir şey söylemediğimin farkındayım; zira konu her ne kadar önemli olsa da onun anlatılış biçimi beni hep daha fazla etkiliyor. Ve Küçük Tilki, ilk elde belki sıradan bulacağımız bir konuyu -ki sıradan olmayan herhangi bir şey olmadığını sanmıyorum- öyle zenginleştirerek hikâye etmiş ki başucumuzda tutmak isteyebileceğimiz bir kitap ve bir soru çıkmış ortaya: Merak başımıza iş açar mı?