Toprak renkleri ateşte pişmiş, yemyeşil bahçe çiçeklerle morarmış, yataklar, kanepeler turunça güzelleme düzmüş. Renk stoğu tıpkı hikâyenin görsel anlatımında olduğu gibi doygun mu doygun.
Son zamanlarda okuduğum çocuk edebiyatı örneklerinde bir şey dikkatimi çekiyor: Çocuklar fazla mükemmeller. Yapamadıkları şey yok. Onlar duyarlık abidesi, iyilik koleksiyoncusu, eylemsellik şampiyonu, yorgunluk fukarası, diğerkâmlık mıknatısı… Diğer yandan bu mükemmel çocukların dertleri de öyle bildiğimiz dertlere benzemiyor, okuyana “Ne yani,” dedirtiyor, “buna mı takıldın?”
Can ve Badem, hangi izin peşinde diye okumaya koyulduğumda benzer düşünceler üşüştü kafama. Konu aşırı bildik bir konu, süreç tipik şekilde işleniyor. Çok çok yetenekli Can, babasının işi değişince ablası ve annesiyle ev ve şehir değiştirmek üzere derlenip toparlanıyor.
Surat asmaktan geri durmayan Can ve endişe pozu kesen abla, yeni şehre ve eve ışınlanınca iş bölümüyle derdi sıkıntıyı unutuyor. Dert ve sıkıntı yok da ondan!
Eski ev ile yeni evi eşleştirmeye çalışınca dert kumkuması olmaya meyleden Can, odasını düzenledikten sonra köpeği Badem’i bulmaya çalışıyor. Ya oraya ya buraya gitmesi muhtemel olan kanlı canlı köpeğin göz menzilinden çıkması, üç birim nevroz yüklüyor Can’a.
Kitabın cümlelerindeki, kurgusundaki ve ana karakterindeki yavanlığı yer yer bozup güzelleştiren esprilere değinecek olursak; arayan kişinin psikolojik sürçmelerini, gerçeği bozup yeniden kurmalarını çok iyi yakalamış yazar. Yatağın altındaki, sandalyenin üstündeki, bavulun içindeki kara koyu kütleleri Badem belliyor Can. Her iz aradığımızdan haber verir bize; ama doğru ama yanlış.
Evin, ev hayatının tüm detayları, taşınma süreci, aynadaki yansıma, giyim kuşamın kişiselliği, halının deseni, bavulun fileli bölmesi, nakliye kamyonunun cin fikirli reklam spotu… Çizgiler -çizerden beklenebilecek- tüm zenginliğiyle yazılanın önüne geçmiş. Toprak renkleri ateşte pişmiş, yemyeşil bahçe çiçeklerle morarmış, yataklar, kanepeler turunça güzelleme düzmüş. Renk stoğu tıpkı hikâyenin görsel anlatımında olduğu gibi doygun mu doygun.
Mükemmel Can’ın pek de inandırıcı olmayan derdini tasasını, bunca mükemmelliğe rağmen neden kolayca dindiremediğine takılmayıp, renkli resimler eşliğinde bir taşınma hikâyesi seyretmeyi yeğliyorum ve kusurlarımın rengârenk dünyasına seğirtiyorum.
Can ve Badem İz Peşinde – Badem Nereye Kayboldu?
Özge Lokmanhekim
Resimleyen: Ege Karadayı
Editör: Bade Baran
Hep Kitap, 56 sayfa
