Düşe kalka

Özge Bahar Sunar, bilgi yerine fikir edinmekle yetindiğimiz bu hızlı zamanlarda, bilgiye ulaşmak için emek sarf etmenin ne kadar değerli olduğunu hatırlatıyor bize.

Yazan: Sanem Erdem

Çocukken nasıl özenirdim bisiklete binmeye. Dört tekerleklilerden iki tekerleklilere geçişim arasında yıllar var. Ortaokuldayken en yakın arkadaşımın bisikletiyle bayırdan aşağı kendimi sala sala öğrenmiştim sonunda bisiklete binmeyi. Çok iyi bir sürücü olmasam da semtimizde dolaşır dururduk arkadaşımla. Yıllar geçti, bisiklete binmeyeli çok oldu. Ama her duruma uyarlanabilen şu bilindik söz gibi, “Bir kere bisiklete binmeyi öğrendin mi asla unutmazsın.”
Hemen hemen hepimizin çocukluk hayallerinde veya anılarında yer eden bisikletler üzerinden aslında bir hayat dersi veriyor Bisiklet Ustası. Uzun zamandır bir bisikleti olmasını isteyen Minti sonunda hayaline kavuşur ama bu bisikleti nasıl kullanacaktır? Arkadaşlarıyla birlikte, kendilerini uzman ilan eden çeşitli kişilere başvururlar ama nafile. Sonunda üşendikleri için gitmekten kaçındıkları, karşıki dağda yaşayan Bisiklet Ustası’na giderler.
Bisiklet Ustası öyle hap bilgiler vermez çocuklara. Herkesin eline bir kask tutuşturup bisikleti olmayan çocuklara ise birer bisiklet verir ve binip gidin der, “Düşmeden öğrenilmez,” diye de ekler. Çocuklar bisikletlerini sürmeyi, lastik şişirmeyi, freni tamir etmeyi yolda kendi kendilerine öğrenirler. Ve her binişlerinde daha az düşerler.
Hikâyenin bana Karateci Çocuk (Karate Kid) filmini hatırlattığını söylemesem olmaz. Bisiklet Ustası bir nevi Bay Miyagi’ydi benim gözümde. Gerçekten hem Bisiklet Ustası hem de çocukları Bisiklet Ustası’na yönlendiren komşu teyze birer “yaşlı bilge” örneği ve bu iki karakter aceleci Minti ve arkadaşlarına tezat oluşturarak, hızın değil çabanın önemini vurguluyor.
Özge Bahar Sunar, bilgi yerine fikir edinmekle yetindiğimiz bu hızlı zamanlarda, bilgiye ulaşmak için emek sarf etmenin ne kadar değerli olduğunu hatırlatıyor bize. Şiirli ve masalsı diliyle anlattığı hikâyeyi Polonyalı bir sanatçı olan Alexandra Fabia-Tugal, çizimleri ve kolajlarıyla zenginleştirmiş. Toprak renklerinin ağırlıklı olarak kullanımı, sadece görselleriyle bile okunabilecek bu hikâye için oldukça yerinde bir seçim olmuş.