Orman olsa ne olur?

Öpücükten, kitap dağlarından, kardeş rollerinden sorumlu Rocio Bonilla, kendisine ruh ikizi, yazar kızkardeş bulup “yepisyeni” maceralara sürüklüyor bizi.

Yazan: Adnan Saraçoğlu

Benim yirmili yaşlarda kavuştuğum odaya, oğlum dört yaşında kavuştu. Biz kardeşimle paylaştığımız odayı keyfimizce dağıtmazdık. İki kişilik dünya, kendiliğinden bir düzen dayatırdı. Ama tek kişinin anarşik manevraları konuyu, çocuk edebiyatına taşınacak denli ilginç kılıyor. Üstünü katla, oyuncaklarını topla, kirlilerini atma komutları çocuğa ulaşıyor mu? Katalanca bilmediği sürece, Swahilice şakımadığı sürece hayır! Çocuğun kurduğu düzen ile ebeveynin gördüğü düzensizlik aynı şey.
Pola da normal bir çocuk olduğu için, kişiliğinin sınırlarını bir dizi hayır ile geniş geniş çiziyor. Üstünü değiştirmek,
alçak sesle konuşmak, odasını toplamak, duşa girmek, tabağını lavaboya bırakmak, hayır demek kadar havalı değil çünkü. Annesinin yetişkin dilindeki küçümseyici sınıflandırması ise iletişimi reddeder nitelikte. Yazar Susanna Isern’in muhafazakar manevrası tam burada giriyor devreye ve annenin odayı benzettiği ormana bırakıyor meydanı.
Bildiği gibi yapıp eyleyen Pola, yaşam alanında kendisinin bile garipsediği düzensizlikle sınanıyor: Yere yayılmış horlayan aslan ile koridorda uçuşan cırtlak sesli tukan, felaketin erken habercileri. Kravat seçen, ruj sürüp takıp takıştıran ayılar, küvete yayılan hipopotam, Pola’nın mayosunu sahiplenen timsah, kitaplığı talan eden şempanzeler, mutfağı ele geçiren domuz, rakun, goril, kuşlar ve yılan… Pola’ya sivil itaatsizlikte rakip çıkıyor. Düzensizliğe uyum sağlamakta zorlanınca, kendisini dışarı dar atıyor. Dışarıda gördükleriyse ebeveynce konuşması için bardağı taşıran son damla oluyor. “Burası orman değil!” Panik hâlinde koşturarak hem düzeni tesis ediyor hem de önceki tezine antitez oluşturuyor.
Çizimlerin haylazlığı, çocuk sırtına yastık koyar kıvamıyla metnin ebeveynlere göz kırpıp, ara bulan uslu içeriği kâh paslaşıyor kâh çatışıyor. Benzer temayı yaklaşık altmış yıl önce çok daha devrimci bir dille yansıtan Sendak ustamızı hatırlayınca sormadan edemiyorum: “Çocuk bildiğini okusa ve burası orman olsa ne olur?”