Büyük şehrin keşmekeşinde yaşamak, iş telaşına ve hayatın tekdüze akışına kendini kaptıran pek çok yetişkin için sıradan ya da olağan bir durum olabilir. Ama bir çocuk için, hele ki şehrin nefes aldıran alanları keşfedilmezse, çok sıkıcı olmalı!
Yazan: Gökçe Gökçeer
Evlerimizden çıkmaya korktuğumuz bu apokaliptik günlerde, şehirde olmak pek çoğumuza daha büyük korkular yaşatıyor. Koca şehirlerin içinde yapayalnız olduğumuzu, karanlıkların daha da ürkütücü hâle geldiğini, kaçacak bir yer bulamadığımızı düşünüp durmak, insan aklının ve sabrının sınırlarını fazlasıyla zorluyor. Çok bunaldığımız anlarda, en yakın ormana atıyoruz kendimizi, eğer bulabilirsek tabii… Şehirde Çocuk Olmak’ı okurken, sağlıklı günlerimizde de evde hapsolduğumuz günlerde de en büyük çileyi çocukların çektiğini bir kez daha düşündüm.
Yüksek binaların, kaotik caddelerin, kalabalıkların arasında bir çocuğun, bir gün içinde neler yaşadığına tanık oluyoruz bu kitapta. Renkli kıyafeti ve sapsarı saçları olmasa, şehrin o boğucu renkleri arasında o da kaybolup gidecek… Neyse ki onu seçebiliyoruz. Aslında bu hâliyle, umudu da temsil ediyor. Şehir hayatına hapsettiğimiz çocuklarımıza, ne kadar tekdüze ve sıkıcı bir yaşamı dayattığımıza dikkat çeken yazar Ezgi Berk, çok az kelime kullanmış kitabında. Bilinçli biçimde minimalize edilen metin, Ece Zeber’in çizimleriyle çok şey anlatıyor. Her sayfadaki çizimleri uzun uzun incelemek gerek. Çünkü hem şehrin gri yüzünü hem insanların mutsuzluğunu aktarmakta oldukça başarılı Zeber.
Kitabı okurken, tam da boğulduğumuzu hissettiğimiz sırada karşımıza çıkan o yemyeşil park, hem o rengârenk kıyafetiyle salınan küçük kız çocuğu hem de bizim için umut ışığı yakıveriyor. Parklar, bahçeler, kediler, çiçekler, yüzü gülen insanlar ve beklenmedik bir anda uzanan dost elleri olmasa, bu şehirde yaşamak için tek bir nedenimiz bile kalmayacağını hatırlatıyor. İyi ki!
Bir şehre, bir çocuğun gözünden, hatta onun o minicik boyunun yetişebildiği yerden bakıyor Şehirde Çocuk Olmak. Hep kendimize göre düzenlediğimiz hayatlarımıza ayak uydurmaya çalışan canım çocukların okuması ve şehrin boğucu renkleri içinde kaybolmaması dileğiyle…
