Kimine oyun kimine uyku saati

“Tam arkadaş bulmuşken gündüzleri, bu sefer de Elli’nin kapanır gözleri.”

Yazan: Sima Özkan

Georg Vollmer’in yazıp Pina Gertenbach’ın resimlediği Baykuş Elli’nin Oyun Arkadaşı, bir yavru baykuşun hikâyesi. Tam uyku tutacakken arkadaş edinme derdine düşen, arkadaş canlısı bir baykuşun.

Tüm hemcinsleri gibi geceyi seven, yani geceleri avlanan bir baykuş Elli; ama yalnızlıktan muzdarip. Gün doğarken, edinebileceği tüm arkadaşlarının hayata yeni başladığını görüyor ve aralarına katılmak, onlarla eğlenmek istiyor. Ancak onların uykularından uyandığı saat, Elli’nin uyku vakti.

Her yeni güne, yeni bir arkadaş edinerek başlamak istiyor kahramanımız. İlkin inek Mathilde, ikinci gün martı Greta ve üçüncü gün kurbağa Tobias… Otlaklardan deniz kıyısına, oradan da bataklığa, tüm ormanı dolanıyor. Sıcak ve parlak gün ışığı, dansa davet, oyun teklifleri, kurbağa gibi vıraklama denemeleri… Elli’nin yeni edindiği arkadaşlarla keyifli vakit geçirmekten başka bir dileği olmasa da inen göz kapaklarına engel olamıyor. Bu onun doğasında var. Her yeni doğan günle biyolojik saati onu uykuya çağırıyor. Edindiğini sandığı her arkadaş yerini sabaha ve hüzne bırakıyor; çünkü kapanan gözleriyle derin bir uykuda buluyor kendini.

Ay doğup ormandaki -neredeyse- tüm canlılar sessizliğe gömüldüğünde uyanan Elli, “Belki de bana göre arkadaş yok bu dünyada,” diyerek uğradığı hayal kırıklığını dile getiriyor. Sonra geceyi onun kadar seven başka bir hayvan çıkageliyor tüm vızıltısıyla. Kocaman, yuvarlak gözleri beliriyor gecenin karanlığında. Bir yarasadan başkası değil bu: Yarasa Teha. Çünkü o da geceleri avlanan bir hayvan.

Belki metinde, neden hayvanlardan bazılarının geceleri yatmak, sabahları kalkmak bilmediğinden söz edilebilirdi. Uyku saatiyle ilgili sorun yaşayan bir çocuk olsaydım ve yatağa sırf bu hikâyeyi dinleme vaadiyle girseydim, “Baykuş Elli’yle Yarasa Teha da uyumuyormuş işte, ben de uyumayacağım,” diye tuttururdum sanırım. Yaban hayatındaki bu gececil yaşam düzenin açıklaması belki dipnot olarak bile düşünülebilirdi. En nihayetinde elimdeki, bol bol horlayan, yastıklara gömülen, bir köşede kestiren hayvanlarla dolu, uyku getiren bir kitap.