Sana taşla vurana, sen aşla vur!

Sana taşla vurana, sen aşla vur!

Ezel Dağlar ERGÜDEN

Dixie ve Percy ile Son Sürat adlı kitap, küçük okurlar için her gün yatmadan okunacak birer bölüm şeklinde tasarlanmış. Eski arabalarına ve yarışlara tutkun iki kafadarın iyilik dolu macerası gayet eğlenceli. Ama bakalım genç yazarımız meseleye neresinden yaklaşıyor…

Artık hazirana kapak attık, okullar neredeyse bitti, havalar da bunaltıcı sıcaklıklara ulaştı. Bu havada insana heyecanlı bir macera kitabı okumaktan daha iyi ne gelebilir? Bu ayki kitabımızın adı Dixie ve Percy ile Son Sürat. Daha genç okurlar için, haftanın her gününe bir bölüm şeklinde tasarlanmış, resimli bir kitap. Kitabı ilk açtığımızda, bizi Dixie’yle tanıştıran bir röportaj buluyoruz. O, kırmızı rengi, kremalı bisküvileri ve Percy ile şömine karşısında oturmayı seven bir köpek. Ama asıl tutkusu, araba yarışları. Araba yarışçısı olmasına rağmen eski ama gıcır gıcır olan arabasını değiştirmemekte çok kararlı. O arabaya gözü gibi bakıyor, arada sırada yolda kalması Dixie’yi yıldıramaz. Percy de Dixie’nin en yakın arkadaşı, birlikte araba parlatmayı ve gezintiye çıkmayı seviyorlar. Bir de komşusu var ki Dixie’nin, hiç hoş biri değil. Her yıl yeni bir araba alan Lou Ella, Dixie’ye hava atmayı da ihmal etmiyor tabii.

İNTİKAM! İNTİKAM!

Bir gün, daha birkaç gün önce arabaları bir yokuştan çıkarken geri geri kaymaya başlayıp Percy ile Dixie’yi ölümle burun buruna getirmişken, iki kafadar “Tüm Gün Süren Araba Yarışı” ilanıyla karşılaşırlar. Dixie yeni tamir ettirdiği arabasıyla yarışa katılmak için çok heyecanlıdır. Yarış günü geldiğinde, Lou Ella’nın da yeni aldığı tasarımcı işi yarış şapkasıyla orada olduğunu görürler. Lou Ella herkesi toz dumana boğup giderken, kahramanlarımız en arkada kalmış, gidecekleri yola karar vermeye çalışmaktadırlar. Sonunda, kestirme yoldan gitmeye karar verirler. Ama bu yolun tren raylarına çıkması üzerine kestirme yolun çok da iyi bir fikir olmadığını anlarlar.

Bu sırada Lou Ella, herkesten önde olduğunu ve iyi bir öğle yemeğini hak ettiğini fark eder. Yemek yemek için bir benzinciye girer. Burayı Ron Barakan işletmektedir. Ama mekânın sadece işletmecisi değil, benzincisi, aşçısı, garsonu ve araba yıkamacısıdır. Lou Ella arabasının yıkanmasını, deponun doldurulmasını, kendine de güzel bir öğle yemeği ve tatlı getirilmesini ister. Yemeği yer ama sonra servisi yavaş, yemeği de aşırı pahalı bulduğu için az para ödeyerek çıkıp gider. Buna çok sinirlenen Ron, kuzeni Don’u arar. Don da yoldaki yön tabelalarının yönünü değiştirerek Lou Ella’yı kandırır.

Ron ve Don intikamlarını alırken, Dixie ve Percy yolda kalmış bir arabaya yardım etmektedirler. Yardım ettikleri adam onlara çok müteşekkir kalınca onlara yardımcı olması için Dot Teyze’nin adresini verir. Dot Teyze’nin tarif ettiği bol virajlı ara yol gerçekten de yollarını kısaltır, ne var ki bu yoldan çıkıp yarışın son ayağına geldiklerinde araba bozulur. Bu sırada Lou Ella da bir kamyona çarpıp içindeki koyunların kaçmasına neden olmuş ve saatlerce beklemiş, buna rağmen Dixie ve Percy’yi geçmeyi başarmıştır. Dixie ile Percy arabayı yokuş aşağı iterler, araba gittikçe hızlanır, bu arada Lou Ella’nın arabasının tekerleği tramvay raylarına sıkışır ve bizim iyi kalpli karakterlerimiz Dixie ile Percy yarışı kazanır. Kupa alırlar, gazetelere çıkarlar. Mutlu son!

Peki, bu mutlu sona nasıl ulaştılar? Herkese iyilik yaparak. Lou Ella kaybetti çünkü insanlara kötülük yapıyordu ve insanlar da karşılığında ona kötülük yaptılar. Bu yaklaşım bana biraz hatalı göründü. Her ne kadar “Ne ekersen onu biçersin!” gibi atasözlerimiz olsa da bunların bize kötü davranan insanlara kötülükle karşılık vermemizi öğütlediğini sanmıyorum. Yoksa bu küçük ve kişisel intikamlar çok daha karışık ve kontrolden çıkmış bir hâl alabilir. Her ne kadar Dixie ile Percy Lou Ella’ya direk bir kötülük yapmamış olsalar da, zaferlerinde Ron ve Don’un yaptığı küçük hilenin etkisi var.

Sonundaki aktivitelerle, resimlerle ve ilgi çekici hikâyesiyle küçük kitap meraklıları için çok uygun bir kitap olsa da okurken mesajını bir kere daha gözden geçirmekte yarar var. Ne demişler, sana taşla vurana, sen aşla vur!