Ayı Sincap’ı seviyor!

“Çok ama çok sevgili dostum, uzuuun kuyruklu, hokka burunlu minik Sincabım, seni öyle çok seviyorum ki, nereye gidersen git, hep peşinden geleceğim. Ne yaparsan yap, sana eşlik edeceğim. Çünkü… Biz ayrılmaz bir ikiliyiz!”

Yazan: Melek Özlem Sezer

Sevilme iştahıyla işitmek isteyip de çok geçmeden daraldığımız sözlerdir bunlar. Cömert bir sevgiden gelir. Ne ki daha talep oluşmadan her şey sunulduğu için ihtiyaçları anlamaya, verilenleri önemsemeye, demek ki zevk almaya fırsat tanımaz. Ya da diyelim ki sevme ve zamanı sevilen şeyler arasında bölüştürmeye dair tarzlar farklıdır. Aradaki sevgi ne kadar büyük olursa olsun, bir gün çatışma, çatışma akıllıca değerlendirilmezse de ayrılık kaçınılmazdır.

Ayrılmaz İkili, Ayı’nın Sincap’a sevgisini anlatmasıyla başlıyor. Onun için yapacaklarının sınırsızlığı ve heveslerindeki tatlılık var her cümlede. Ama tüm sözleri, Sincap olup ağır bir iç sıkıntısıyla ve Ayı olup derin bir incinmeyle okuyoruz. Çünkü resimler müthiş bir başarıyla her biri aslında mutluluk tablosu olması gereken eğlenceli aktivitelerde Ayı’yı coşku, Sincap’ı ise suratına yapışıp kalmış memnuniyetsizlik içinde işliyor. Sincabın belli ki yalnızlığa ihtiyacı var. Ayı ne diyor peki? “Aaa gidiyor musun? E tamam, ben de gelirim o zaman.”

Sincap nihayet kendi hâline çekilip çok mutlu oluyor, ferahlıyor ama işte sonra ayıcığı özlüyor. Ve elbet incinmiş tarafa dil dökme faslı başlıyor. Kitabın iletisi, kişisel alana saygıyla sevgiyi iyi dengelemiş ilişkiler kurma gereği olarak özetlenebilir mi? Kanımca çocukken ayrı, büyüdükçe ve biraz daha büyüdükçe farklı derinliklerde okunacak kıymetli bir kitap. Üstelik öyle çok ödev veriyor ki, şahsen ben şu anda çalıştığım dört ilişki dosyasında Aşkın İdeolojik Tasarımı, Ayrılık Ahlakı, Aşk Hukuku ve Aslı Kerem’i Sevmiyor Artık’ta Ayrılmaz İkili’nin saçaklarıyla uğraşıyorum. Çocuklara hayat bilgisi verme açısından doğru, yetişkinler içinse hayatı gözden geçirmek açısından bereketli, yani alınası bir kitap Ayrılmaz İkili.