Neye göre, kime göre sıra dışı?

Christine Naumann Villemin, Sıra Dışı Bir Gün kitabıyla neyin sıradan neyin sıra dışı olduğunu, çok küçük ve çok yaratıcı bir fikirle ele alıyor. Gregoire Mabire’in şahane çizimleriyle resmedilen hikâye, zihin açıcı.

Yazan: Sema Aslan

Olaylar, bir okul gününde, küçük çocuklardan mürekkep bir sınıfta yaşanıyor. Her şey Bayan Petsec’nin çocuklardan kendileri için önemli olan nesneleri okula getirmelerini istemesiyle başlıyor. Çocuklardan kimi yanlarında fazladan bir çanta, kimi bir paketle gelmiş o sabah. Hepsi heyecanlı. Her biri, büyük bir coşkuyla, sabırsızlık söz istiyor. Öğretmen, sıralarından taşmış, elleri kolları havada bağrışan çocukları yatıştırmak, kontrolü ele geçirmek üzere hamle ediyor ancak tam o anda, minik bir tehdit
savurmuşken üstelik, ayağının üstünde tüylü bir örümcek görüyor! Ah, sanki dünya yerinden oynuyor, o tüylü “yaratık” ile her şey alt üst oluyor ve öğretmenin korkusu peşinden gelecek tüm olayları tetikleyecek güce ulaştığında, işte esas o zaman, kelimenin dümdüz anlamıyla yer yerinden oynuyor. Önce çizerin olaya biraz renk katmak için bir numara çektiğini düşünüyorsunuz; öğretmen ve sınıftaki kitaplık yere devrildi diye zemin tahtaları da yerlerinden oynayacak değil ya, diyorsunuz. Bu minik abartıyı çizgilerin gücüne bağlayıp gülümsüyorsunuz. Fakat az sonra anlıyorsunuz ki iş öyle değil. Sınıf, yer döşemesiyle birlikte, bir uçan halı efektiyle okul binasının içinden kopup dışarı taşıyor. Gözlerimizin yuvalarından dışarı fırlaması gibi. Korkudan ve/ya şaşkınlıktan gözlerin dışarı uğramasıyla bu hikâyede sınıfın, okul bünyesinden çıkması arasındaki çağrışım ilişkisi, şahane!

Sonrası olaylar, olaylar. Uçan sınıf, değil bir güne, bir ömre sığmayacak sıra dışı bir yığın olay yaşıyor. Ancak günün sonunda gerisin geri ait olduğu yere, bünyeye dönüyor. Ama bu büyük macera boyunca bir kez olsun gık demeyen, sabırla parmağı havada söz bekleyen bir çocuk var. İşte o çocuk, neyin sıradan neyin sıra dışı olduğunu düşündürecek soruyu soruyor; kimin, nasıl korkutucu olabileceğini küçük, zahmetsiz, dolambaçsız bir cümleyle söyleyiveriyor.