Çernobil temalı ilk çocuk kitabı

Kitabın detaylı çizimleri gerçekten çok etkileyici. İnsan ister istemez böylesi bir görsellik keşke hayatı ve neşeyi aktarsaydı diyor. Elden ne gelir?

Yazan: Adalet Çavdar

1986 yılında Çernobil Faciası gerçekleştiğinde ben henüz doğmamıştım bile. Facianın hâlâ ödenen bedellerini ne zamandan beri bildiğim konusunda da bir fikrim yok. Dönemin Sanayi ve Ticaret Bakanı Cahit Aral’ın, facia sonrası çıkıp çay içmesi ise anlatılanlardan, okunanlardan aklımda kalan. Birkaç yıl önce yayınlanan “Çernobil” dizisini seyretmeye bile tahammül edemedim. 26 Nisan 1986 yılından geriye ne kaldığı ortada.

Deniz Mert İçöz’ün yazıp Döndü İçöz’ün resimlediği, Nesin Yayınları tarafından yayımlanan Çernobil’in Son Çocukları, tarihi bir felaketi ve bu felakete neden olan nükleer santralin ne olduğunu aktarıyor çocuklara. Yetişkinlere ise unutmaya mütemayil oldukları bir felaket deneyimini hatırlatıyor.

Çernobil Faciası’nın gerçekleştiği Pripyat kentinde, santral çalışanlarının ve ailelerinin yaşaması için kurulan bir yerleşkede, sokakta oynayan çocuklar ve onların 1 Mayıs’ta açılacak yeni lunaparkın hayalini kurmalarıyla başlıyor kitap. Sonra sıra gece yarısına, uyanamadıkları sabaha ve orada öylece kalakalan lunaparka geliyor. Kitabın sonunda Çernobil Faciası’nın ne olduğuna ve nükleer santrale dair bilgilendirici bir yazı da var. Geri kalanını anlatmak dili döndüğünce, gücü yettiğince ebeveynlere kalıyor.

Kitabın detaylı çizimleri gerçekten çok etkileyici. Küçük maketler hazırlanmış ve onların fotoğraflarıyla kitabın resimli kısmı oluşmuş. Renkler ve grafik açısından da oldukça başarılı. İnsan ister istemez böylesi bir görsellik keşke hayatı ve neşeyi aktarsaydı diyor. Elden ne gelir?

Bu yıl Çernobil Faciası’nın 35’inci yılı. Çernobil’in Son Çocukları, Çernobil temalı ilk çocuk kitabı olma özelliğini de taşıyor. Gelirinin bir kısmı yazarı tarafından Nesin Vakfı’na bağışlanan kitap, slogan hâline getirdiğimiz “unutmayacağız”ları, hem bize hem gelecek nesle bir müşterek mesele olarak bırakıyor.

Yetişkinleri bu kadar etkileyen bir olayı ele alan sarsıcı bir kitabı çocuklarımıza neden okuyalım ya da okutalım diyebilirsiniz elbette. Türkiye’de hâlâ inşaatı devam eden bir nükleer santral varken, dünyanın bir yerlerinde hâlâ nükleer enerjiden vazgeçilmemişken, çocuklara hâlâ başka bir dünya verememişken neden okumasınlar, neden okumayalım? Kim bilir bizim değiştiremediklerimize çare, belki onların akıllarına bu yaşlarda atılan tohumlardadır.