Her sokağın bir Kırçıl’ı olmalı

Teşekkürler Kırçıl, ümitvar bir hikâye, insanlara ve hayvanlara, günbegün içine uyandığımız dünyamıza sevgiyle yaklaşmamızı hatırlatan bir kitap.

Yazan: Yağmur Yavaş Aydın

Hayatı güzelleştiren anların farkına varamayabiliyoruz bazen; gündelik koşuşturmaca içerisindeyken kim bilir neleri kaçırıyoruz. Oysa birini gerçekten tanımak, bağ kurmak, dünyanın bize sunacaklarını keşfetmek ve tesadüfler ruha iyi gelebilir. Hele bu tuhaf zamanlardan geçerken. Teşekkürler Kırçıl bunu hatırlatıyor işte; küçük bir olayın insanların hayatlarını nasıl güzelleştirebildiğini, birbirimizin yanından öylece geçip gitmediğimiz ve durup iletişim kurmaya vakit ayırdığımız bir hayatın mümkün olduğunu gösteriyor. Bir çocuğun gözünden büyükleri ve onların dünyalarını, rastgele gelişen bir akşamı anlatırken hem gülümsetiyor hem de umut veriyor.

Hafize Çınar Güner’in kaleminden çıkan hikâyeyi Müjde Başkale resimlemiş. Akıcı ve yumuşak üsluba sahip bu kitap, Leyla’nın kendini tanıtmasıyla başlıyor. Yedi buçuk yaşındaki Leyla, yüksek katlı apartmanların arasında, gürültünün eksik olmadığı bir yerde yaşıyor. Arabaları yok. Her sabah annesiyle birlikte vapura biniyor, kendisi okula, annesi işe öyle gidiyor. Babası da bisiklet sürüyor. Okul arkadaşları bu durumu her ne kadar garip bulsa da Leyla arabalarının olmamasından memnun. Apartmanlarının köpeği Kırçıl, Leyla’yla annesini her akşam vapur iskelesinde karşılıyor, sabahları da yolcu ediyor. Leyla onu çok seviyor, özellikle Kırçıl’ın, hayatlarını değiştirip güzelleştirdiği o akşamdan beri…

Bir köpeği merkezine alarak sıkıntılı bir akşamın, yerini güzel anılarla dolu bir geceye bırakmasını, büyümeyi ve bağ kurmayı anlatan bu hikâyeye usul usul, farklı karakterler ekleniyor. Bunlar arasında bir çevirmen, hostes ve üniversite öğrencileri olması bana çok tanıdık ve gerçekçi geldi, bu da kitapla kurduğum bağı güçlendirdi. Hafize Çınar Güner okurun karakterlerle güçlü bir empati kurmasını sağlamakta özellikle maharetli. Büyüklerin dünyasında geçirdiği özel akşamda Leyla’nın duygularını çok iyi anlıyorsunuz, onunla birlikte endişeleniyor, meraklanıyor, heyecanlanıyor ve seviniyorsunuz.

Müjde Başkale’nin hem masalsı hem modern havaya sahip çizimleri ise sadece hikâyenin duygularını güçlendirmekle kalmıyor, renkleri ve karakter tasarımlarıyla okurun hayal gücünü şekillendiriyor âdeta. Kitabın yağmurlu bir akşamüstüyle bizi içine çektiği atmosferi, hikâye ilerledikçe güneşli bir havaya bürünüyor. Kırçıl’ın tüylerinin dağınıklığı, sokakta telefonlarına doğru başlarını eğmiş yürüyen insanlar, koltuk üzerinde birikmiş kitap yığınları, yemek hazırlayan anne babanın birbirine bakışları gibi detaylar her bir sahneye sahicilik katıyor. Yer yer kendini hissettiren nostalji ise hikâyeyi zenginleştiriyor. Bazı sahneleri okurken, çocukluğumda bahçeye kurulan kalabalık yaz sofralarını anımsayarak gülümsemeden duramadım.

Evet, kitabın bana göre en büyük özelliği insanı gülümsetmesi, umut vermesi ve hayallere daldırması… Günler çok çabuk geçiyor ve her şey müthiş bir hızla değişiyor. Bu değişime ve hıza ayak uydurmaya çalışırken zaman zaman yoruluyor, karamsarlığa kapılıyoruz. Birbirimize yeterince vakit ayıramıyoruz. İşte bu kitap büyüklere, “Eskiden ne güzeldi,” deyip susmak yerine, günümüz koşullarına o “eski güzel anları” adapte etmeyi gösteriyor; belki de “Biraz durup yavaşlayın,” diyor. Küçük okurlara ise iyilik yapmayı, kucaklamayı, sevmeyi, büyümenin heyecanını ve keşfetmenin güzelliğini anlatıyor. Teşekkürler Kırçıl, ümitvar bir hikâye, insanlara ve hayvanlara, günbegün içine uyandığımız dünyamıza sevgiyle yaklaşmamızı hatırlatan bir kitap.