Dev bir oyun parkı olarak baba

Çocuğun uçmak için ihtiyaç duyduğu cesaret, onu aşağıda bekleyen babanın kollarındadır.

Yazan: Sima Özkan

Çocuklar, anne babalarının sürekli oyun oynayamayacak kadar yorgun veya meşgul olmalarından şikâyetçi. Ebeveynlerin çocukların seviyelerine “çıkmakta” zorlanmaları doğal tabii. Modern zamanlarda bir çocuğun, “O gün babamla epey uçtuk,” diyebilmesi nadir rastlanan bir durum değil mi zaten. Ninka Reittu’nun yazıp resimlediği ve Hazel Bilgen’in sımsıcak kelimelere dökerek Türkçeleştirdiği Gerçek Süper Güç’te ise hikâye işte böyle başlıyor; oyun arkadaşı babasıyla havalara uçan bir çocukla. Kitaba ismini veren “gerçek” süper güç uçabilmek, doğru. Havalara uçabilmek, hem de düşmekten korkmadan. “Demek ki sevgi insanı güvende hissettiriyor.”

Bir insan çocuklara nasıl davranıyorsa, gerçekte odur diye düşünürüm. En çocuksu yanını aralar insanın çocuk; en merhametli yanını ve de hayal gücünün en derinlerini. Baba olmaksa, bir “Tut Beni” oyunudur, süper güçlere ihtiyaç duyulur. Bu baba oğul hikâyesinde, sadece ikisinin bildiği oyunları oynarlar. Kötü hava yoktur; bir arada olduklarında fırtına da kopsa hiç üşümezler. Korktuğunda, ne zaman babasına ihtiyaç duysa, bilir ki uzakta bile olsa yanındadır. Ama oyun arkadaşı babasını, başkalarıyla paylaşmak istemez çocuk. Bencillik ettiğini bilse de kıskanır. Araya telefonlar girer, aralarına hayat girer. Ama “sevgi hiçbir yere gitmez.” Yaramazlık yaptığında, babası bu davranışlarından hiç hoşlanmasa da onu öyle kabul eder, her hâliyle sever.

Kitabın sonlarına doğru süper güçlü baba, süper güçlü kollarıyla oğlunu havaya atar. Büyüyüp yuvadan uçma vakti gelse de hep oğlunun yanında olacağına söz verdiği bir oyundur oynadıkları. Çocuğun uçmak için ihtiyaç duyduğu cesaret, onu aşağıda bekleyen babanın kollarındadır. “Demek ki sevgi beni cesaretlendiriyor,” der çocuk.

Ebeveyn olmak gerçek süper güçler gerektirir. Her türlü huysuzluğu halının altına süpürebilen sihirli bir süpürge; karanlık korkusunu kaçıran kara bir pelerin; ebeveynliğin iki kişilik bir şamata olduğunu unutmayarak annenin yüzünü kara çıkarmayan bir maske; yumuşak yastık görevi gören bir göbek ve elbette yaramaz ruhu sakinleştiren sihirli sözcükler…