Hiç yolunuza Karasakal çıktı mı?

Öfkeli bir keçiyle kim başa çıkabilir? Çocuk edebiyatında daha çok görmek istediğimiz, Yula gibi kendine güvenli, güçlü kız çocukları tabii!

Yazan: Suzan Geridönmez

Bir yaban keçisiyle küçük bir kızın ortak noktası ne olabilir? İkisinin de tırmanma ustası olması tabii! Yula en yüksek ağaçlara, en büyük kayalara tırmanmaya bayılan bir çocuk. Ama onunla doğada zaman geçirip, yerinde durup durmadığından emin olmadıkları dağ evine ulaşmaya çalışan babası, kızını uyarmaktan alamaz kendini: “Senin gibi bir yaban kedisi bile bu tepede adımlarına dikkat etmeli.”

İyi ki Yula, çocuk edebiyatında hâlâ yeterince temsil edilmeyen öz güvenli, güçlü bir kız karakter. Korkudan karnına kramplar girse de yoluna devam ediyor. Tüm cesaretini toplayıp bir kayadan diğerine atladığında karşısına dağ keçisi sürüsünün başı Karasakal çıkıyor. Öfkeli olduğu her hâlinden belli. Baba, kızını korumak için önce keçiye bağırıyor, bu da işe yaramayınca elindeki kalasları üzerine fırlatmaya niyetleniyor.

Ama Yula babasını durduruyor. Daha iyi bir fikri var onun. Sevecen ses tonu ve çantadaki sosisli sandviç öfkeli keçiyle bağ kurmasını kolaylaştırıyor. Sonunda Karasakal’ın yollarından çekilmesini baba değil, Yula sağlıyor.

Dağ evine ulaştıklarında baba, Yula’ya keçiyle nasıl başa çıktığını soruyor: Yula ona, hayvanları anlamasını kolaylaştıran sezgilerinden bahsediyor. Derken baba kızını bir süreliğine doğayla baş başa bırakıyor. Belli ki hâlledilmesi gereken işleri var. İllüstrasyonlardan dağ evinin tamiriyle uğraştığı anlaşılıyor…

Baba, kızına güvenmekte son derece haklı. Çünkü Yula doğada özgürce koşarken âdeta kendini buluyor. Zor durumlarla karşılaştığında bile kaçıp gitmiyor. Peki, bir kartalın saldırısına uğrayan yeni doğmuş keçileri de kurtarabilecek mi? Bunu öğrenmek isteyen, Hilde Myklebust’un yazdığı, Akın Düzakın’ın resimlediği kitabı kendi okumalı.

Doğa sevgisini odağa alan sade hikâyesi, çarpıcı çizimlerin gerisinde kalmasına rağmen, bu resimli kitap sırf Yula karakteri için bile okunmaya değer. Üstelik yalnızca güçlü kız figürü değil, baba-kız ilişkisi de -baba tek ebeveyn mi, bir yerlerde bir anne var mı sorularını kapsam dışı bırakarak- çok güzel ve doğal resmedilmiş. Onları dağ evinin önündeki bankta dinlenirken çizen Düzakın, aralarındaki sevgiyi dolaysız aktarmayı başarıyor. Tıpkı, ilk bakışta canavara benzeyen Karasakal ile göz göze gelen okuru ürpertmeyi başardığı gibi…