“Çocukluk”, herkesin bildiği…

Yazıya bileceğinizden emin olduğum bir soru ile başlayayım. İşte geliyor…

Yazan: Seda Akipek

Bir çocuk, salıncakta sallanıyor. Salıncak en tepedeyken gözlerini kapatıyor. Yerçekimi işe koyulduğundaysa açıyor gözlerini, ne kadar yükseldiğini gördü mü diye annesine bakıyor. Bir çocuk daha var aynı parkta, kum havuzunda kamyonuyla oynuyor, yüklediği kumu bir köşeden öbür köşeye taşıyor. Salıncaktaki çocuk yere atlıyor ve kum havuzundaki şamatayı seyretmeye gidiyor. Onun da hoşuna gidiyor bu iş, kamyonu çocuktan istiyor. Ama vermiyor diğeri. Çocuk ağlamaya başlıyor. O ağlayınca diğeri de ağlıyor.

Soru: Bu çocuklardan hangisi kız, hangisi oğlandır; hangisi şişman, hangisi zayıftır; hangisi albino, hangisi down sendromludur?

“Ne önemi var?” yanıtını veren herkes gibi teoride siz de bildiniz! Ama pratikte bu sorulara yanıt arayanların sayısı da az değil, ne dersiniz? Çünkü konu “çocukluk” olunca, bu dönemin içinden geçmiş olmak bilirkişi olmaya yetiyor. Toplumsal cinsiyet normlarını odağa alarak tatlı tatlı ya da parmak sallayarak öğütleyen, bir adım önde olmanın verdiği özgüvenle hayat kılavuzluğuna talip olan yetişkinlerle doluyor çocukların etrafı. Onlar için hayat, cümleciklerden mürekkep konuşma balonları oluveriyor; naftalinli ezberler çalınıyor her birinin kulağına. Belki bundan, farklı olana başka türlü bakmaya başlıyor insan, ta
çocukluktan…

Gökçe Gökçeer’in yazdığı ve Pelin Turgut’un resimlediği Bana Öyle Bakma! adlı resimli kitapta da çocukların görünüşündeki ve özündeki farklılıklar ele alınmış. Anlatıcı çocuğun bir hikâyesi yok; ancak biricikliğine vurgu yapan, birey iradesinden dem vuran, kulak verilmesi gereken bir manifestosu var ve “kim olduğumuz” üzerine etraflıca bir sohbet imkânı sunuyor. Kitaba dair değinebileceğim diğer hususlar; redaksiyonda gözden kaçan bir hata (okuma ritmini aksatan bir kelime eksikliği) ve albinizm,
down sendromu gibi kavramların -her ne kadar anlamları çizimler marifetiyle aktarılmaya çalışılmışsa da- okuma sonrasında detaylı bir açıklama isteyebileceği olur.

Yazıyı bitirirken de belki şunu sormalı: Farklılıklarımızın bizi ayrıksı bir köşeye koymadığı, hepimizin biricik olduğunu hatırlattığı bir yer neden mümkün olmasın?