Yaş 12 olmuş, kemale ermiş

Wendy Mass, Sonunda 12 Yaş’ta herkesin yaşadığı ve yaşayabileceği olağan dönemleri ve durumları, dev bir maceraya ihtiyaç duymadan, sadelikle, eğlendirerek ele alıyor.

Yazan: Nilay Kaya

Bazı yaşlarda bir an önce büyümeyi diler insan. Çocukluktan ergenliğe geçiş dönemleri iple çekilen doğum günleriyle doludur. İlkoğrenimin yavaştan sona erdiği, özellikle kız arkadaşların farklı ilgilerinin uyandığı, -erkek çocukları genelde büyüme konusunda pek acele etmez keza, oyun arkadaşlarının değiştiği o tuhaf dönemler.

12 yaşını düşünelim, çocuk mu genç mi olduğunuza ya da olmak istediğinize karar veremediğiniz, biraz korkutucu, bir o kadar heyecanlı ama unutulmaz o yaşı. Çocuklukla gençlik arasında içsel çatışmalar yaşanır ama dışarıdan nasıl göründüğünüz her şeyden önemlidir: kesinlikle bir çocuk gibi değil! Önce pembe tonlardaki kıyafetler “küçülen torbalarına” tıkıştırılır, gardırop seçimleri kendi başına yapılır. Oyuncak bebekler dolap gerilerine atılır -hayır, henüz nihai vedalaşmaya hazır olunmadığı için komşunun küçük kızına verilmez. Duvarları süsleyen Snoopy’ler, Hello Kitty’ler, Şirinler, yerlerini yakışıklı pop yıldızlarının posterlerine bırakır. Hayran olunan şarkıcı ya da oyuncular için kes yapıştırlı, bol uhu kokulu harita metot defterleri tutulur. Beden eğitimi derslerine o sıralar moda olan markanın çantasıyla gidilir. Ama özellikle kızlar için beden eğitimi derslerinin artık tatsız bir tarafı da vardır: Şimdi şort giymek her zamankinden büyük derttir, zira artık bacakların tıraş ya da ağdaya ihtiyacı olduğu gerçeğiyle yüzleşilir. Kızlar arasında yapılan ilk ağda toplantısı epey şenlikli olabileceği gibi, türlü kazalarla unutulmaz bir deneyime de dönüşebilir. Öyle kızlar vardır ki, sırf kendilerinden birkaç yaş büyük ablalar ağda yapıyor diye ipeksi tüysüzlükte bacaklarına ne işkenceler etmişlerdir. Artık tek boynuzlu at baskılı tişört giyen, pembe taç takan, sizinle Barbie oynayan kızlarla değil; ışıltılı dudak parlatıcısı süren, pijama partisinde tatlı bakışlı bir oğlanı hülyalı hülyalı anlatan, havalı kızlarla arkadaşlık etmek istersiniz. Diğer arkadaşlarınız hep sizden daha özgür gibi görünürler, en utandıran ebeveynler sizinkilerdir. Herkes sizden daha havalıdır ve rezil olmak dünyanın sonunun gelmesi demektir!

Daha önce yine Tudem Yayınları tarafından 11 Yaş Günü adlı romanı yayımlanan Wendy Mass, Sonunda 12 Yaş’ta herkesin yaşadığı ve yaşayabileceği olağan dönemleri ve durumları, dev bir maceraya ihtiyaç duymadan, sadelikle, eğlendirerek ele alıyor. 12. yaş gününe sayılı günler kala Rory’nin midesinde kelebekler uçmaktadır, zira artık o güne değin yapılmasına izin verilmeyen şeylerin listelerini yaptığı kutunun kapağını açıp işe koyulabilecektir. Evvela artık evde yalnız kalabilecektir. Her ne kadar ilk denemesinde en ufak bir kapı gıcırtısını dahi hortlak sanıp sürekli annesini arasa da. Onu çocuk, hatta bebek gibi gösteren kıyafetlerinden ve oyuncaklarından kurtulmak suretiyle bundan böyle sabahları bir yetişkin gibi kahve içecek, küveti doldurup keyif yapabilecek, kendi anahtarıyla eve girip çıkabilecek, hatta okula tek başına yürüyerek gidip gelebilecektir. Okulda öğle tatillerinde evden getirdiği sağlıklı yemekleri yemek yerine, herkes gibi kantine gidecek, yemek sırasında sosyalleşmek için tatsız tutsuz da olsa okul yemeklerini yiyecektir. Havalı görünmesine engel olan her türlü unsurdan acilen sıyrılması gerekmektedir. Kitaplarla arası “fazla” iyi olan, sessiz ve gözlüklü bu kızın bir an önce lenslerinden kurtulması, kulaklarını deldirip küpe takması, makyaj yapması, onun da bacaklarındaki tüyleriyle imtihana girmesi icap edecektir. Bebek bakıcılığı yaparak kendi harçlığını kazanmak, arkadaşlarıyla gizlice toplanıp en korkunç filmleri izlemek (ya da korkudan izleyememek!) başlıca heyecan kaynaklarından olacaktır.

Okullarında kurulan film setini ve ergen yıldızı oyuncularla aynı havayı solumalarını saymazsak, Rory ve arkadaşlarının hayatı hiçbirimizin bir zamanlar ya da şimdi yaşadığı hayattan farklı değil. Wendy Mass’ın hikâyesinin belirleyici özelliği, gündelik hayatın doğrudan bir yansıması olması, karakterleriyle fazlasıyla özdeşim kurdurması. Olağan dışına yer vermeyen ya da hayal gücünü harekete geçiren herhangi bir unsur bulundurmayan roman, gündelik dertleriyle doğrudan aynaya bakarak yüzleşmek isteyen, yalnız olmadığını dolambaçlı yollardan değil, doğrudan duyumsamak isteyen okurlar için. Yazarın diğer kitaplarına baktığımızda da -Uzay Taksi serisi hariç, hikâyelerini tamamen gerçekçi bir düzlemde kurmayı sevdiğini anlıyoruz. Sonunda 12 Yaş’ı okumak, gerçekten de yaratıcı bir hikâyenin keyifli sularına dalmak yerine, anne babanızdan zar zor izin kopararak evlerinde yatılıya kaldığınız en yakın arkadaşınızla, ışıklar söndükten sonra yatakta yapılan fısır fısır muhabbetlerin keyifli deneyimini yaşatıyor. Rory’nin arkadaşlarıyla, annesi, babası, üç yaşındaki fırlama kardeşi Samuel’le olan ilişkisi tam da gündelik bir dertleşmenin ortak konuları. Ama en çok da büyüme konusu. Rory’nin de pek çoğumuzun da 12 yaşını, büyüdüm artık diye yarı suçluluk duygusuyla koliye kaldırılan oyuncak ayıya duyulan sarılma ihtiyacı çok güzel anlatmıyor mu? O zaman en doğru kitap karşınızda, keyifli okumalar.